قیر:

قیرهای مصرفی در صنعت راهسازی، شامل عناصر اصلی متشکل از کربن و هیدروژن و عناصر فرعی دیگر شامل گوگرد، اکسیژن، ازت و دیگر اجزاء به مقدار بسیار کم، از سری هیدروکربنهایی هستند که ساختار شیمایی کاملاً متفاوتی دارند.

انواع قیرها:

• قیرهای طبیعی ـ دریاچه ای: این نوع قیر که به صورت طبیعی در برخی از نقاط یافت می گردد، از اعماق منابع نفتی به سمت سطح رویه زمین صعود نموده و معمولاً با مواد معدنی و آلی مخلوط می باشد.
• قطران (Tar) : قیرهای خالص از نفت خام و قطران از ذغال سنگ به دست می آید. قطران از کربنیزه شدن ذغال سنگ و یا چوب و یا نظیر آنها در خلاء حاصل می گردد. معمولا جهت مشخص نمودن منشأ قطران از پسوند چوب یا ذغال سنگ استفاده می گردد (قطران چوب یا قطران ذغال سنگ).
• قیرهای نفتی ـ قیرهای خالص: این قیرها حاصل پالایش نفت خام بوده و بر حسب آنکه چه میزان مواد روغنی در خود داشته باشند، می توان قیرهای سفت (مخصوص مناطق گرمسیر) و قیرهای نرم (مخصوص مناطق سردسیر) ویا قیرهای فی مابین آن تولید کرد. با تنظیم درجه حرارت و فشار داخلی برجهای تقطیر، می توان قیرهای با درجه سختی متفاوت به دست آورد.
• قیرهای دمیده: این نوع قیرها از دمیدن هوای گرم در قیرهای خالص در پالایشگاه تولید می شوند. قیرهای دمیده مصرف چندانی در راهسازی ندارد و بیشتر در صنایع عایق های رطوبتی بام ها کاربرد دارند. قیر دمیده دارای درجه نفوذ کمتر و درجه نرمی بیشتری نسبت به قیر خالص اولیه می باشد. قیر دمیده حساسیت کمتری نسبت به تغییرات درجه حرارت داشته و لذا حالت سخت شدن خود را خیلی بهتر از قیر اولیه در حرارت‌های بالاتر حفظ می‌کند
• قیرهای محلول: قیرهای محلول در پالایشگاه و در مراحل تولید قیر با درصدی مواد حلال از مواد سنگین نظیر گازوئیل تا مواد بسیار سبک و فرار نظیر بنزین تهیه می شوند.

دسته بندی:

• الف ـ قیرهای محلول تندگیر (R.C.) – که از اختلاط بنزین با قیر خالص بدست می آیند.
• ب ـ قیرهای محلول کندگیر (M.C.) – که از اختلاط قیر خالص با نفت سفید بدست می آیند.
• ج ـ قیرهای محلول دیرگیر (S.C.) – که از اختلاط قیر خالص با گازوئیل بدست می آیند.