واروا اولین بار توسط جاکوبسون در سال ۱۹۰۴ در جزایر جاوای اندونزی بر روی زنبورعسل هندی مشاهده شد. بین این انگل و این گونه از زنبورعسل از مدت های مدید همزیستی بوده است. بر اساس نظر گروبوف، انتقال این انگل به زنبورعسل اروپایی در نتیجه عوامل ذیل بوده است:
- جایگزینی زنبورعسل هندی با زنبورعسل اروپایی به منظور بالا بردن میزان تولید زنبورستان ها در این مناطق.
- از بین رفتن محیط طبیعی زنبور عسل هندی به دلیل توسعه شهرسازی یا به دلیل تغییر شیوه های کشاورزی.
- به نظر می رسد در حدود سال ۱۹۶۰ واروا یک جابجایی در محیط زیست خود داشته و از زنبور عسل هندی به زنبور عسل اروپایی منتقل گردیده است، تغییری که بر اساس قوانین تکاملی می بایست سال های سال طول می کشید تا به طور طبیعی رخ دهد.
واروا در سال ۱۹۶۴ در زنبورعسل اروپایی دیده شد. از آن زمان به بعد، این انگل با سرعت سرسام آور منتشر شد و واروا در میزبان جدید با هیچ مانعی برای رشد خود برخورد نکرد. اگر زیست شناسی زنبور عسل اروپایی و زنبور عسل هندی مقایسه شود، این توسعه ی برق آسا قابل توجیه خواهد بود:
- در زنبورعسل هندی، دوره تکامل ۱۷ روز می باشد و واروا نمی تواند جز در شفیره های نر تکثیر نماید. زمان بسته ماندن درب شفیره های کارگر در این زنبور خیلی کوتاه بوده و اجازه نمی دهد سیکل توسعه انگل کامل شود.
- در زنبورعسل هندی رفتار جوریدن یا پاک سازی فعال شده است و زنبور عسل با خودجوری، انگل را از خود دور می کند و یا با دیگر جوری به زنبور عسل آلوده دیگر کمک مینماید تا کنه را دفع کند، به شکلی که در عرض دو دقیقه ۹۰ % انگل ها را از خود دور می کند در حالی که این رفتار در زنبور عسل اروپایی وجود ندارد. با ترشح بزاق واروا در همولنف زنبور بالغ، رفتار خودجوری فعال می شود. همچنین رفتار جوریدن شفیره ها با تحریک قوه بینایی یا بویایی در زنبوران پرستار فعال می شود.
- به طور میانگین میزان درجه حرارت حجره های شفیره در زنبور عسل هندی ۳۸ درجه سانتی ۳۱ تا / گراد است در حالی که درجه حرارت مناسب برای تکثیر واروا بسته به درجه محیط بین ۳۱/۳ تا ۳۴/۲ درجه سانتیگراد است.
- میزان هورمون جوانی در زنبور عسل هندی خیلی کمتر از زنبور عسل اروپایی است و تولید مثل انگل را محدود می نماید. این هورمون عامل تنظیم رشد تخمدان ها در واروای ماده جوان می باشد.
- غریزه نظافتگری در زنبور عسل اروپایی نسبت به زنبور عسل هندی از رشد کمتری برخوردار است، به همین دلیل است که در زنبور عسل هندی شفیره های آلوده و تلف شده در داخل حجره ها نقش تله را برای این انگل دارند.
- از سال ۱۹۶۴ به بعد این انگل در اغلب مناطق دنیا به جز چند منطقه که فعلا آلوده نیستند شروع به گسترش نموده و باعث تلفات در تعداد زیادی از کلنی ها شده است.