محلول دیالیز:

هر بیمار در هر نوبت دیالیز خود حداقل به ۱۲۰تا ۱۸۰ لیتر آب نیاز دار د که این آب قبل از قرار گرفتن در کنار خون بیمار وعبور از صافی، با یک بافر الکترولیتی که از نظر وجود املاح نزدیک به ترکیبات الکترولیتی خون باشد ترکیب گردد.

برای این منظور از محلول ها و یا ترکیبات خشک کنستانتره به دو فرم ذیل استفاده میشود:

1. بافر استات
2. بافر بیکربنات سدیم

مایع همودیالیز خصوصیّات:

مایع همودیالیز حاوی الکترولیت های نرمال موجود در پلاسمای خون می باشد به میزانی که باعث تغییرات شدید در حین همودیالیز در الکترولیت های خون بیمار نشود. مایع همودیالیز به صورت غلیظ در ظرف های ۴ یا ۵ لیتری تهیه می گردند که با ۳۵ بار رقیق شدن، غلظت مطلوب جهت همودیالیز بدست می آید. محلول همودیالیز به طور معمول حاوی سدیم- پتاسیم- کلسیم- فسفر – منیزیم – کلراید – بیکربنات – استات و دکستروز می باشد.

انتخاب محلول دیالیز:

به طور معمول محلول دیالیز با میزان غلظت های متفاوت از نظر الکترولیتی استفاده می شود که با توجه به شرایط، این غلظت ها قابل تغییر است.

بافر مایع دیالیز:

1. مایع استات
2. مایع بیکربنات

میزان سدیم مایع دیالیز:

سدیم از املاح مهم مایع دیالیز میباشد و یکی از الکترولیت هایی است که میتوان میزان برداشت آن را در دستگاه همودیالیز تغییرداد و این میزان را کم وزیاد کرد. این میزان به طور استاندارد ۱۳۸ یا ۱۳۵ میلی اکی والان در لیتر می باشد

• Base Na  محلول های استاتی برابر با ۱۳۵ میلی اکی والان در لیتر می باشد.
• Base Na در محلول های بیکربناتی برابر با ۱۳۸ میلی اکی والان در لیتر می باشد.