“همه چیز در مورد بتن اسفنجی”
بتن اسفنجی چیست؟
بتن اسفنجی اولین بار در کشور سوئد در سال ۱۹۲۳ تولید شد و تا سال ۱۹۶۰ در ایالات متحده مورد استفاده قرار میگرفت. بلوک بتن اسفنجی سبکترین نوع بلوک در میان خانواده بلوکهای بتنی است. این بلوکها به واسطه مصالح خود در اجرای ساختارهای دوگانه و عملکرد عایقبندی نسبت به سایر بلوکها برتری دارند. با وجود محدودیت در کاربرد ساختاری در سازههای کم ارتفاع، بلوکهای بتن اسفنجی میتوانند عملکرد ساختاری مشابه با بلوکهای متراکم و سبک وزن داشته باشند. بلوکها از سیمان، آهک، شن و ماسه، خاکستر حاصل از سوخت و آب تشکیل شده اند. خاکستر حاصل از سوخت با شن، ماسه و آب ترکیب شده و دوغاب را تشکیل میدهد.
سپس قبل از مخلوط شدن با سیمان، آهک و مقدار کمی پودر آلومینیوم سولفات گرما داده میشود. آلومینیوم سولفات با آهک واکنش نشان داده و حباب های هیدروژنی ایجاد میکند. با ریختن این مخلوط درون قالب، هیدروژن پخش شده و جایگزین هوا میشود. وقتی ترکیب یکدست شد، به سایز استاندارد بلوکها برش داده میشود. به اتوکلاو، جایی که فشار حرارتی برای ایجاد استقامت وجود دارد، منتقل میشود. در ساختار این بتن ۱۵ الی % ۲۵ (از لحاظ حجم) فضای خالی وجود دارد. این امر موجب عبور آب از داخل این بتن میشود. در بتن اسفنجی از آب نسبت به دیگر انواع بتن کمتر استفاده میشود و این مسئله باعث شده تا پس از ساختن مخلوط بتن آب آن به سرعت تبخیر شده و مخلوط در مدت یک ساعت کاملا از آب تخلیه گردد.
در بتن اسفنجی منافذ هوا درون خمیر سیمان ایجاد میگردد. مهمترین مواد اولیه این نوع بتن سیلیس است که همراه آب به صورت دوغاب درآورده میشود و همچنین آهک پخته شده و سیمان که درمیکسرهای مخصوص در مدت زمان معلوم است و سپس در قالبهای مورد نظر ریخته خواهند شد. زیرسازی بتن اسفنجی و زمین زیرین بتن اسفنجی نباید کاملا غیر قابل نفوذ باشد. باید حداقل اندکی خاک و زیرسازی آن نفوذپذیری داشته باشد. در مناطق ماسه ای هم بتن اسفنجی مستقیما بالای ماسه گذاشته میشود. همچنین باید به این موضوع اشاره کرد که یخزدن آب در داخل بتن اسفنجی مشکلی ایجاد نمیکند. زیرا آزمایشهایی صورت گرفته که در آن بتن اسفنجی را به مدت بیش از ۱۵ سال در آب و هوای سرد گذاشته و آب باران و برف پس از ورود به داخل بتن یخ میزد.