بررسی نقش عوامل آموزشگاهی بر افت تحصیلی دانش آموزان:

اُفت تحصیلی یک پدیدۀ رایج و مهم در مراکز آموزشی است، از پیامدهای منفی آن کم انگاری، تردید دربارۀ توانایی‌های خود، واکنش‌های جسمانی و روانی ناخوشایند است. اُفت تحصیلی، شکست تحصیلی و در نتیجه نگرش منفی به تحصیل اگرچه یکی از مسائل مهم جامعه ماست اما اقدامات علمی و عملی کمی برای رفع این معضل بزرگ که به آسیب و تباهی جامعه می‌انجامد صورت گرفته است. (ارشادی منش، ۱۳۸۴). نتایج پژوهش‌های بین‌المللی (تیمز، تیمز آر، پرلز) در سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳ مؤید آن است که در سال ۱۹۹۵ عملکرد دانش‌آموزان در درس علوم و ریاضی در رتبه‌های آخر و در سال ۲۰۰۳ نزدیک به میانگین قرار دارند. این نتایج که بیانگر آن است که عملکرد دانش‌آموزان ایرانی در درس ریاضی و علوم چندان موفق نبوده‌اند.

تحقیقات لمبرت (۲۰۰۲) کوپر (۲۰۰۵) نشان داد که علل افت تحصیلی را باید در عوامل آموزشگاهی جستجو کرد. نتایج تحقیقات بلانتر (۲۰۰۴)، ولز (۲۰۰۶) مؤید آن است که بیش از نیمی از دانش‌آموزان دارای مسائل و مشکلات یادگیری و رفتاری هستند. این مشکلات در طول سالهای تحصیلی ادامه می‌یابد و دانش‌آموزان را در مراحل بعدی در معرض مسائل جدی نتایج پژوهش لاستر و همکاران (۲۰۰۳)، احمدی (۱۳۸۰) در زمینۀ شناسایی عوامل مرتبط با پیشرفت تحصیلی نشان داد که عوامل درون‌مدرسه‌ای عامل تعیین کننده در عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان محسوب می‌شود. نیکنامی (۱۳۸۵) در مطالعه خود به این نتیجه دست یافت که پیشرفت مدرسه تابع باز بودن جوّ سازمانی و اثربخشی و کارآیی مدیران، دبیران و دانش‌آموزان است.