Dns از کلمات Domain Name System اقتباس و یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه های کامپوتری خصوصا اینترنت می باشد، سرویسی است توسط اکثر اپلیکشن ها استفاده میگردد،دیتا های این پروتکل بطور کلی مورد اطمینان هستند. Wins (Windows Internet Name Service شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده dns خود را با این نام وارد بازار کرد و چون مبتنی برسیستم قدیمی بود در سال ۱۹۸۴ به سمت dns گام برداشت، و یک بانک اطلاعاتی توزیع شده را طراحی کرد.
ساناد سرواژه سامانه نام دامنه ترجمه صفحات وب ، که به اختصار DNS خوانده می‌شود یک سیستم سلسه مراتبی نام‌گذاری برای کامپیوترها، سرویس‌ها، یا منابع دیگر است که به شبکه اینترنت یا یک شبکه خصوصی (LAN) متصل هستند. وقتی می‌خواهید وارد وبگاهی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی کارساز وب با نشانی آی پی مشخص می‌شود. اما به خاطر سپردن نشانی آی پی، دشوار است. می‌توان به جای نشانی آی پی، از نام های دامنه استفاده کرد. برای هر نشانی آی‌پی یک نام دامنه در نظر گرفته شده‌است. مثلاً نشانی آی‌پی وبگاه گوگل ۱۷۳٫۱۹۴٫۳۳٫۱۰۴ است. برای دسترسی به گوگل، می‌توانید از این نشانی آی‌پی یا نام دامنه آن یعنی www.google.com استفاده کنید.
در ساناد، کل نشانی‌های اینترنت درون بانک‌های اطلاعاتی توزیع شده‌ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه‌ای خاص از شبکه ندارند. روش ترجمه نام بدین صورت است که وقتی یک برنامهٔ کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط، معادل نشانی آی‌پی از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد، قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه‌ای (Library Function) را صدا می‌زند، به این تابع کتابخانه‌ای تابع تحلیلگر، نام (Name Resolver) گفته می‌شود.
تابع تحلیلگر، نام یک نشانی نمادین را که بایستی ترجمه شود، به عنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بستهٔ درخواست (Query Packet) به روش UDP تولید کرده و به نشانی یک کارساز DNS (که به صورت پیش‌فرض مشخص می‌باشد) ارسال می‌کند. همهٔ ماشین‌های میزبان، حداقل باید یک نشانی آی‌پی از یک سرویس دهندهٔ ساناد را در اختیار داشته باشند. این «سرویس دهندهٔ محلی» پس از جستجو، نشانی آی‌پی معادل با یک نام نمادین را برمی‌گرداند. «تابع تحلیلگر نام» نیز آن نشانی آی‌پی را به برنامهٔ کاربردی تحویل می‌دهد با پیدا شدن نشانی آی‌پی، برنامهٔ کاربردی می‌تواند عملیات مورد نظرش را ادامه دهد.