تربیت عبارت است از انتخاب رفتار و گفتار مناسب، ایجاد شرایط و عوامل لازم و کمک به‌شخص مورد تربیت، تا بتواند استعداد های نهفته‌اش را در تمام ابعاد وجودی خویش به‌طور هماهنگ پرورش داده و شکوفا سازد و به‌سوی هدف و کمال مطلوب، به‌تدریج حرکت کند. طبق مضمون روایات از وظایف مهم ولى کودک نسبت به وى اهتمام به تربیت او است. مقصود از تربیت کودک به‌طور خاص آن است که مربّی، طفل را در بُعد روحی و اخلاقی پرورش دهد.
هدف از تربیت:
بعثت پیامبران، نزول کتاب های آسمانی و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستاى تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والاى خلقت، یعنى معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانى و دورى، جستن از رذائل و خوى حیوانى است؛ چنان‌که آیات و روایات متعدّدى بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضى همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهى و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است.
برخی احکام تربیت:
کسى که کودکى را پیدا کرده واجب است نسبت به تربیت او همّت گمارد . ازدواج شخص با قابله‌اش که عهده‌دار تربیت او بوده و نیز با دختر وى به قول مشهور مکروه است. ذبح قربانی و نیز ذبح کردن چارپایى که خود انسان آن را تربیت کرده کراهت دارد. نگهدارى توله سگ، جهت تربیت آن براى امور مباح همچون نگهبانى از گله، زراعت و باغ، جایز است. و حیوانى که توسط سگ شکار مى‌شود در صورتى حلال است که سگ براى شکار تربیت شده باشد.
توجه : فایل فوق از دو فایل مجزا ۳۵ و ۴۳ اسلایدی تشکیل شده است.