دعای سِمات دعایی منقول از امام باقر (ع) که خواندن آن در آخرین ساعات روز جمعه مستحب است. بنابر روایتی از امام محمد باقر (ع) اسم اعظم الهی در این دعا ذکر شده است. عالمان شیعه، شرح های بسیاری بر این دعا نوشته‌اند.
علت نام گذاری:
سمات جمع «سِمَه» به معنی علامت و نشانه است. گفته‌اند که چون نشانه های استجابت در این دعا بسیار است، به این نام نامیده شده است.
زمان قرائت:
خواندن این دعا در آخرین ساعات روز جمعه و شب های شنبه مستحب است و نیز هرکه در وقت رفتن به جایی یا طلب حاجتی و یا روی آوردن به دشمنی که از او بیمناک است یا زمامداری که از او هراسان است این دعا را بخواند حاجت او برآورده می‌شود و از شر دشمن محفوظ می‌ماند و هر کس نتواند این دعا را بخواند این دعا را بنویسد و بر بازوی خود ببندد یا در بغل بگذارد، همان تأثیر را دارد. شیعیان دعای سمات را در ساعات پایانی روز جمعه به صورت جمع در مکان های مذهبی، یا به صورت فردی می‌خوانند.
محتوای دعای سمات:
در دعای سمات، خدا را به اسم اعظم، پیامبران و مکان های مقدسی که خداوند در آن مکان ها با رسولانش تکلم نمود و بر آنان وحی فرستاد، قسم داده یا خوانده می‌شود. ابتدای دعا با مناجات خداوند آغاز شده و در ضمن آن به نعمت های خداوند اشاره شده است. همراهی حضرت موسی با بنی‌اسرائیل عبور آن ها از دریا و هلاک فرعون و لشگریان فرعون را یاد کرده است. در بند های دیگر سخن گفتن خداوند با موسی بن عمران، ابراهیم، اسحاق، یعقوب و اینکه خداوند آن ها را یاری رسانده را ذکر کرده است. رحمت خداوند را به حضرت آدم و ذریه او یادآوری می‌کند و سپس برکت خداوند بر امت های گذشته را خاطر نشان می‌کند و بر شمول برکت خداوند بر امت، ذریه و امت پیامبر (ص) تأکید می‌کند و از خداوند می‌خواهد که بر پیامبر (ص) و خاندان او صلوات فرستاده و برکت و رحمت خویش را بر آنها شامل کند، کما اینکه بر ابراهیم و آل ابراهیم درود، برکت و رحمت خود را شامل کرده است.