میزان ارزش‌ هنر به تصویر کردن عوالم غیبی است:

قرآن کریم می‌فرماید «هیچ چیزی در عالم هستی وجود ندارد مگر آنکه مخزن آن پیش ماست» یعنی ما به قدر معلوم فرو می‌فرستیم و ظاهر می‌کنیم به قدر معلوم. بنابراین هنر یعنی ظهور غیبت به اندازه معین. در توصیف هنر و زیبایی بسیار صحبت شده و تعاریف ارائه شده اما هیچ کدام عامه‌پسند نبوده و نیست و یک تعریف جامع که همه مردم و متفکران در سراسر جهان آن را بپذیرند وجود ندارد.

هنر بررسی و آفرینش:

هنر بررسی و آفرینش آنچه که هست نیست بلکه بررسی و خلق چیزهایی است که می‌تواند باشد، اما نیست. میزان ارزش‌ هنر این است که بتواند عواملی را که اکنون نیستند تصویر کند. برای مثال نقاشی «پیکاسو» چیزهایی را تصویر می‌کند که اکنون وجود ندارد. ولی من هنر ناشناس احساس می‌کنم اگر به صورتی گنگ‌ رنگ‌ها را روی بوم بپاشم کار «پیکاسو» را انجام دادم. اینها عوالم گوناگون انسان هستند. آیا شما میتوانید عالم را منهای هنر تصویر کنید؟ شاید بتوان تصویر کرد اما من حاضر به زیستن در آن عالم نیستم.

هنر:

هنر آفرینش انسان است. به توان، اثر و کاری که از تصور و آفرینش انسان شکل یافته است، هنر می گویند. امر هنری الزاما با زیبایی همراه نیست یا زیبایی شناسی یکتایی ندارد ولی همواره با خلاقیت انسان همراه است.

واژه شناسی:

واژهٔ هنر در زبان سانسکریت، ترکیبی از دو کلمه سو به معنی نیک و نر یا نره به معنای زن و مرد است. در زبان اوستایی سین به ها تبدیل شده و واژه هونر ایجاد گشته است که در زبان پهلوی یا فارسی میانه به شکل امروزی (هنر) درآمده است که به معنای انسان کامل و فرزانه است.

در ادبیات ایران در دوره اسلامی این معنا دوباره دگرگون شد، و هنر به معنای کمال، فضیلت، هوشیاری، فضل، تقوی، دانش و کیاست و… به کار رفت، که دارای بار معنایی عام بود:

• به دشمن نمایم هنر هرچه هست / ز مردی و پیروزی و زور دست (فردوسی)
• چون غرض آمد هنر پوشیده شد / صد حجاب از دل به سوی دیده شد (مولانا جلا‌الدین محمد بلخی)