سوال های اساسی درباره نظام آموزش مهندسی ایران (ناما):

• آیا “ناما ” به نیازهای فرد و جامعه پاسخ می دهد؟
• تا چه اندازه “ناما ” با تحولات فناورانه، جهان گرائی اقتصاد و نیز تغییرات ناشی از محیط پیرامونی ( ازجمله زیست محیطی، انرژی و …) هماهنگ است؟
• تا چه اندازه عملکرد فعالیت ها ی دانشگاه های صنعتی، پردیس ها و دانشکدهای فنی و مهندسی از مطلوبیت برخودار است؟
• نقش ارزیابی پاسخ دادن به این سوال ها و سوال های مشابه است.

دو مشکل اساسی زیر نظام های آموزش عالی کشور:

1. عدم حساسیت نسبت به علائم هشدار دهنده کاهش کیفیت
2. کم توجهی نسبت به ارزیابی کیفیت و نتایج حاصل از آن

تعریف ارزیابی درنظامآموزش مهندسی:

ارزیابی: فرایند تعیین، تهیه و گرداوری داده ها و اطلاعات برای تصمیم گیری و قضاوت به منظور اقدام جهت بهبودی دروندادها، فرایندها و بروندادهای نظام آموزش مهندسی

تحول مفهوم ارزیابی در نظام های آموزش عالی ـ ارزیابی مترادف با:

• سنجش پایانی آموخته های دانشجویان از آغاز آموزش عالی درجهان ( در مرکز آموزش عالی مانند جندیشاپور، نظامیه های بغداد،…،دانشگاههای قد یمی و جدید اروپا) تا اواسط قرن بیستم ونیزدانشگاههای امریکا تا آخر قرن نوزدهم؛
• سنجش دروندادها (پذیرش داوطلبان/ برنامه درسی/ هیات علمی/…)و فرایندها (تدریس-یادگیری/پژوهشی/ساختی-سازمانی/ خدمات علمی- تخصصی) از آغازقرن بیستم در امریکا و اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی در اروپا ؛
• سنجش دروندادها، فرایندها وبروندادها (دستاوردهای دانش آموختگان ، آثار علمی تولید شده، خدمات تخصصی عرضه شده) از دهه ۱۹۹۰ میلادی در امریکا و بعدا“ در سایر کشورها.

کیفیت ـ دغدغه اصلی سازمان ها و نهادها:

• کیفیت کالاهای صنعتی
• کیفیت محصولات غیر صنعتی (از جمله کشاورزی)
• کیفیت خدمات (آموزشی، بهداشتی، درمانی و …)