پوسیدگی:
- پوسیدگی دندانی تنها ومهم ترین بیماری دهانی است که به طور روزمره توسط دندانپزشکان درمان میشود
- فرایند فعال
- دوره های متناوب دمینرالیزاسیون و رمینرالیزاسیون توسط اسید قندها
- پیشرفت ضایعه از مینا به عاج :سرعت آهسته(۳ سال)
DMF/dmf :
- پائین: سطح اکلوزال
- بالا: سطوح صاف + سطح اکلوزال
تقسیم بندی قندها:
- پوسیدگی زا
- غیر پوسیدگی زا
- دوست دندان (xylitol)
الگوی مصرف NMES در جمعیت:
- بعد ازاتمام جیره بندی جنگ جهانی دوم:افزایش مصرف قند
- امروزه: کاهش در مصرف شکر وافزایش مصرف NMESدر غذا های آماده و فرآوری شده
قندها، بخصوص ساکاروز مهم ترین علت اتیولوژیک تغذیه ای پوسیدگی هستند هم دفعات مصرف و هم کل قند مصرف شده در اتیولوژی پوسیدگی مهم است. قندهای مختلف از نظر قدرت پوسیدگی زایی با هم تفاوت دارند. مثلا ساکاروز قویترین قند از نظر پوسیدگی زایی و زایلیتول بی ضررترین قند محسوب می شود.
اعمال قند در ایجاد پوسیدگی:
- سبب چسبیدن پلاک میکروبی به دندان می شوند.
- در داخل پلاک ذخیره می شوند و میکروبها از آنها تغذیه می کنند.
- زمینه ای ژلاتینی ایجاد می کنند و در نتیجه فعالیت آنزیمهای داخلی پلاک بهتر صورت می گیرد.
- تبدیل به اسید می شوند و مینای دندان را حل کرده و از بین می برند.
دیدگاه مورد توافق در مورد رژیم غذائی وپوسیدگی:
- تأثیر رژیم غذائی بعد از رویش دندان مهم تر است
- NMES بسیار پوسیدگی زاست
- دفعات خوردن/نوشیدن NMES در پیشرفت پوسیدگی مهم است اما دفعات مصرف و میزان مصرف کاملا به هم وابسته اند
- قندهای داخلی پوسیدگی زائی پائین دارند قندهای خارجی شیری غیر پوسیدگی زا هستند
- شیرین کننده های جایگزین غیر قندی پوسیدگی زا نیستند