پلی استایرن:

پلی‌استایرن یک پلیمر مصنوعی معطر از مونومر استایرن (یک ماده پتروشیمی) می‌باشد که به سه نوع معمولی، مقاوم و انبساطی وجود دارد.

ساختار پلی استایرن:

از نظر شیمیایی، پلی استیرن یک هیدروکربن طویل زنجیر است که در آن مراکز متغیر کربنی به گروه‌ های فنیل (نامی که به بنزن حلقه‌ای داده می‌شود) متصلند. فرمول شیمیایی پلی استایرن (n(C8H۸ می‌باشد؛ این ماده حاوی موله‌ های عناصر شیمایی کربنی و هیدروژن می‌باشد. ویژگی‌ های ماده توسط جذب کوتاه مدت وان در والسی بین زنجیر های پلیمری تعیین می‌شود. از آنجایی که مولکول‌ ها هیدروکربن‌ های بلند ـ زنجیری هستند که از هزاران اتم تشکیل می‌شوند، نیروی کششی کلی بین مولکول‌ ها بزرگ می‌باشد.

هنگام حرارت دادن (یا به سرعت بدشکل شدن به علت ترکیب با ویژگی‌ های ویسکوالاستیک viscoelastic و عایق حرارتی) زنجیره‌ ها سازگاری بیشتری بدست آورده و از کنار یکدیگر سر می‌خورند. این سستی بین مولکولی (در مقابل قدرت بالای بین مولکولی به علت استقامت هیدروکربنی) حالت انعطاف‌پذیری و کشسانی به این ماده می‌دهد. قابلیت سیستم برای بدشکل شدن آن در دمای بالاتر از دمای تبدیل شیشه‌ای اش، به پلی استرین (و به‌طورکلی پلیمرهای نرمش پذیر در مقابل حرارت) این امکان را می‌دهد تا هنگام حرارت دادن به راحتی نرم شده و به شکل‌ های گوناگون درآید.