نقشه برداری:

نقشه برداری، تکنیک و علمی است که زمین و موقعیت سه بعدی نقاط و فواصل و زاویه آنها را به دقت مشخص می‌کند. نقشه برداری از شروع تاریخ ثبت شده (حدود ۵۰۰۰ سال قبل)، یکی از ارکان اساسی در توسعه محیط اطراف بشر بوده است و تقریبا در طراحی و اجرای هر شکل ساخت وساز، یک نیاز به شمار می‌رود.

1. روش: به طور تاریخی، زوایا و فواصل با استفاده از ابزار گوناگون نظیر زنجیرها با حلقه‌هایی با طول معین، به عنوان مثال حلقه یا متدهای نواری ساخته شده از فولاد و نیکل اندازه گیری می شدند.

برای اندازه گیری فاصله‌های افقی، براساس درجه حرارت، این حلقه‌ ها ورقهای نواری محکم کشیده می‌شوند تا خمیدگی و شل بودن را کاهش دهند. علاوه بر این، سعی می‌شود سطح و تراز وسیله اندازه گیری نگه داشته شود. در موارد اندازه‌گیری یک سراشیبی، نقشه بردار مجبور است اندازه گیری را تکه تکه انجام دهد که بایستی قسمت عقب نوار را رو به بالا بلند کند و از جایی که آخرین اندازه گیری تمام شده بود، اندازه بگیرد. بطور تاریخی ، زوایای افقی با استفاده از یک قطبنما که یک میدان مغناطیسی ایجاد می‌کرد اندازه گیری می‌شدند.

این نوع وسایل بعدها بواسطه صفحات نگارش شده با دقت بالاتر که تجزیه زاویه‌ای بهتری ایجاد می‌کردند و به خوبی تلسکوپهای پایه با شبکه‌های بیشتر برای تشریح حساسیت بیشتر دید، بهبود بخشیده شدند. (قسمت تئودولیت (دورین مهندسی) را ملاحظه کنید) علاوه بر این، ترازها و دوایر تنظیم شده که اجازه اندازه گرفتن زوایایی عمودی را می‌دادند اضافه شدند (آلت مهندسی که کسور کمتر از واحد را تعیین می‌کند).

ساده‌ترین روش اندازه گیری ارتفاع، یک ارتفاع ـ اساسا یک بارومتر (فشارسنج) ـ است که از فشار هوا به عنوان یک علامت برای ارتفاع استفاده می‌کند. اما برای نقشه برداری دقت بیشتری مورد نیاز است. برای رسیدن به این هدف، وسایل گوناگونی نظیر ترازهای دقیق، توسعه داده شده اند. این ترازها برای ایجاد یک سطح دقیق تنظیم شده‌اند که بین ابزار اندازه گیری و نقطه مورد اندازه گیری تغییرپذیر است، نوعاً بواسط استفاده از یک حیطه اندازه گیری عمودی.