دعای کمیل از دعا های رایج شیعیان است. مشهور است که دعای کمیل آن دعایی است که جبرائیل به خضر آموخت پس علی آن را به کمیل بن زیاد که از خواص اصحاب وی بود آموخت. این دعا، حاوی مضامین بسیار بلند عرفانی است و شامل مجموعه هایی از سری جملات هم آهنگ است که خواننده دعا در آنها از خداوند طلب بخشایش گناهانش را می‌نماید. دعای کمیل در شب های نیمه شعبان و در هر شب جمعه خوانده می‌شود. به باور شیعیان برای آسودگی از شرّ دشمنان و گشایش روزی و آمرزش گناهان سودمند است.
کمیل:
کمیل بن زیاد بن نهیک نخعی از قبیله نخع، از تابعین اصحاب رسول خدا (ص) و از یاران خاص امام علی(ع) و امام حسن (ع) است. وی ۱۸ سال از عمر خود را در دوران رسول خدا (ص) سپری کرد. او از جمله شیعیانی است که در روزهای اول خلافت حضرت علی(ع) با او بیعت کرد و در جنگ های امام علی (ع)، از جمله صفین حضور داشت. او را صاحب سرّ امیرالمومنین (ع) نیز می‌دانند. کمیل از جمله ده نفری است که در زمان عثمان از کوفه به شام تبعید شدند. کمیل در سال ۸۲ ق به دستور حجاج بن یوسف ثقفی کشته شد. از آنجا که این دعا را کمیل از امام علی (ع) روایت کرده، به دعای کمیل مشهور شده است.