سالها پیش زمانیکه صحبت از یک نرم افزار کاربردی در یک شبکه می شد، به سراغ استفاده از نرم افزارهایی می رفتیم که قصد استفاده از آن سرویس را داشت دارای این دو قسمت بود:
- یک قسمت بر روی سرور نصب می شد
- قسمت دیگر بر روی کامپیوتری نصب می شد
با گذشت زمان و رواج یافتن نرم افزار های کاربردی تحت وب این تفکر رواج یافت که اینگونه نرم افزارهای تحت وب دارای امنیت و کاربرد ساده تری نسبت به نرم افزارهای گذشته هستند و به شدت شروع به رشد کردند، به گونه ای که امروزه اکثر نرم افزارهایی که برای شبکه نوشته می شود در قالب نرم افزارهای کاربردی تحت وب می باشد. تحت وب بودن یک نرم افزار هم مزیت است و هم دارای عیب های زیادی می باشد، مزیت استفاده از این نرم افزارها این است که شما دیگر نیازی به استفاده از یک نرم افزار Agent برای متصل شدن به سرور اصلی خود ندارید و صرفا با وارد کردن آدرس URL سرور نرم افزار کاربردی تحت وب، می توانید به آن وصل شده و از سرویس های آن استفاده کنید. اما همین موضوع می تواند نقطه ضعف بزرگی برای اینگونه سیستم ها باشد، یک هکر یا مهاجم نیز به همان سادگی که شما می توانید به نرم افزار خود متصل شوید می تواند به سیستم شما متصل شود.
در ساختار های قدیمی همین وجود Agent تا حدودی کار را برای هکرها سخت تر می کرد. یکی از مواردی که تحت وب بودن نرم افزارها خطر آفرین است این است که شما هر اندازه شبکه خود را امن کنید در نهایت به دلیل استفاده از نرم افزارهای تحت وب منتشر شده به بیرون از سازمان، می توان به شبکه شما دسترسی و نفوذ کرد. حملات نوع خاصی وجود دارند که به Web Application Attacks یا حملات به نرم افزارهای کاربردی مشهور هستند. اینگونه حملات با توجه به گسترش روز افزون وب سایت ها و نرم افزارهای تحت وب بصورت فزاینده ای در حال زیاد شدن هستند. در بهترین شرایط ممکن اگر کسی بخواهد جلوی اینگونه حملات را بگیرد مدت زمانی طول می کشد که در همین زمان می توان از نقاط ضعف بوجود آمده استفاده کرده و به هدف حمله کرد. به نقاط ضعفی که هنوز شناسایی نشده اند و بروز رسانی امنیتی برای آنها ارائه نشده است در اصطلاح Zero Day گفته می شود. در zero ـ day مدافع زمانی برای آماده شدن برای دفاع در مقابل حمله ندارد.