ﺑﺮای ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺴﺎرات ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ چه منبعی اﺗﮑﺎ می کنیم؟ از ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮدی، ﺑﯿﻤﻪ ﺑﺎ اﻣﮑﺎن ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﺑﯿﻦ دو وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻣﺰاﯾﺎی ﺧﺎﻟﺺ را ﺗﻀﻤین می کند: از ﻣﻘﺪار ﮐﻤﯽ ﭘﻮل در وﺿﻌﯿت عادی (وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮد ﺳﺎﻟﻢ است) و برای درﯾﺎﻓﺖ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ در وضعیتی غیرعادی و دشوار (وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮد ﺑﯿﻤﺎر است) ﺻﺮف ﻧﻈﺮ میﺷﻮد. از دیدگاه جامعه، ﺑﯿﻤﻪ راﻫﯽ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺧﻄﺮ ﻣﯽ ﺑاشد، لذا ﺧﺴﺎرت ﻓﺮد ﺑﻪ ﺟﺎیی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮﺳﻂ آن ﻓﺮد تحمل ﺷﻮد، بین اﻓﺮاد توزیع ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﯿﻤﻪ وسیله ای اﺳﺖ ﺑﺮای ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺳﺎزی منفعت ﻓﺮدی و ارﺗﻘای اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ارزش ﻫﺎی ﮔﺮوه. بیمه روشی است برای انتقال ریسک. بیمه عبارتست از قراردادی که به موجب آن یک طرف (بیمه گر) تعهد می‌کند در ازای پرداخت وجه یا وجوهی از طرف دیگر(بیمه گذار) در صورت وقوع یا بروز حادثه خسارت وارده بر او را جبران نموده یا وجه معینی را بپردازد.
متعهد را بیمه گر، طرف تعهد را بیمه گذار و وجهی را که بیمه گذار به بیمه گر می‌پردازد حق بیمه و آنچه را که بیمه می‌شود موضوع بیمه نامند. سابقه فعالیت بیمه در کشور به صورت غیررسمی حدود یک قرن است. اما نخستین بار در سال ۱۲۸۹ خورشیدی دو شرکت بیمه امریکایی به تاسیس نمایندگی در ایران پرداختند. نخستین قانونی که در ایران درخصوص شرکت‌های بیمه به تصویب رسید، قانون مربوط به ثبت شرکت‌ها بود. تاسیس شرکت سهامی بیمه ایران در تاریخ پانزدهم آبان ماه ۱۳۱۴ و همچنین تصویب قانون بیمه در هفتم اردیبهشت ۱۳۱۶ را باید نقطه آغاز تحولات بازار بیمه ایران دانست. با تصویب این قانون در حدود ۱۰ شرکت بیمه خارجی شعب و نمایندگی‌های خود در ایران را ثبت کردند. درسال ۱۳۲۹ خورشیدی نخستین شرکت بیمه خصوصی ایرانی با نام “بیمه شرق” تاسیس شد. در سال ۱۳۵۰ خورشیدی بیمه مرکزی ایران تاسیس شد.