شادی، فرح و سرور در آیات قرآن کتاب مقدس مسلمانان و روایات شیعه در هر دو مورد مثبت و منفی آمده است. گاهی خوشحالان و شادی کنندگان ظالم را از محبت خدا خارج می‌داند. و گاهی بر خلاف آن، مردم را به سرور و شادی امر می‌کند. گاهی شادی صفتی برای قارون و جهنمیان، و گاهی صفتی برای شهدا و بهشتیان به حساب آمده است. بنابراین، شادی و خوشحالی به تنهایی بد نیست بلکه به آن سفارش شده و سبب و علت شادی باعث خوب بودن یا بد بودن آن می‌شود. برای مثال، شادی که باعث تمسخر شود، شادیِ بد محسوب می‌شود و حرام است. برخی روایت ها نیز به نتیجه شادی اشاره می‌کند و می‌آورد:
« شخصی که باعث سرور مؤمن شود، دین و قرض او را ادا کند، طعامی به او دهد، ناراحتی اش را بزداید و … در واقع خدا و رسول او را شاد کرده‌است ». البته اگر احساس شادی و شاد بودن غیرارادی باشد. که هرچند دلیلِ آن ارادی است، اما به این خاطر که خود این احساس، بدون قصد برای انسان به وجود می‌آید، جزء اصل «مالایطیقون شده» و زیر مجموعه حدیث رفع قرار می‌گیرد. و از جمله : «به وسوسه در آفرینش اندیشیدن» و «رشک ورزیدن تا زمانی که بر زبان یا دست جاری نشود» می‌شود که غیرارادی هستند و در فقه اسلامی حرام و ممنوع نمی باشند. پس شادی می‌تواند احکام مختلفی داشته باشد.