درمان با ضربه الکتریکی تشنج آور یا درمان با الکتروشوک (ECT) ، که قبلاً تحت عنوان شوک درمانی شناخته می شد، یک روش درمانی روانپزشکی است که در آن تشنج از طریق الکتریکی در بیماران ایجاد می شود تا بتواند از اختلالات روانپزشکی رهایی یابد. به طور معمول، ۷۰ تا ۱۲۰ ولت با تماس بر پوست سر بیمار برای چند ثانیه اعمال می شود. روش ECT اولین بار در سال ۱۹۳۸ توسط روانپزشک ایتالیایی اوگو سرلتی انجام شد و به سرعت فراگیر شد. ECT اغلب با رضایت آگاهانه به عنوان یک مداخله ایمن و مؤثر برای اختلال افسردگی عمده، شیدایی و کاتاتونیا مورد استفاده قرار می گیرد. یک دوره ECT برای حدود ۵۰٪ از مبتلایان به اختلال افسردگی اساسی مقاوم به درمان، چه تک قطبی باشد یا دو قطبی، مؤثر است. حدود نیمی از افرادی که پاسخ به درمان داده‌اند، در طی ۱۲ ماه عود می‌کنند.
عوارض جسمی ECT شبیه به عوارض بیهوشی عمومی مختصر است. ۲۵۹ بلافاصله پس از درمان، شایع ترین عارضه جانبی سردرگمی و از دست دادن حافظه موقتی است. در بین روش های درمانی برای زنان باردار با افسردگی شدید، ECT روشی ایمن است. یک دوره معمول ECT شش تا دوازده جلسه به‌صورت دو یا سه بار در هفته انجام می شود تا زمانی که علائم بهبود یابد. ECT تحت بیهوشی به همراه شل کننده عضله صورت می‌گیرد . قرار گرفتن الکترودها می تواند دو طرفه باشد که در آن جریان تنها به یک نیمکره مغز منتقل می شود. به نظر می رسد قرارگیری دو طرفه الکترود نسبت به قرار دادن یک طرفه الکترود دارای اثر بیشتری است، اما خطر بیشتری برای از دست دادن حافظه نیز به همراه دارد. بعد از درمان ، معمولاً دارو درمانی ادامه می یابد و ممکن است برخی از بیماران همچنان درمان های ECT را برای دوره‌ی نگهدارنده ادامه دهند.
انواع الکتروشوک درمانی:
- کاردیوورشن
- دفیبریلیشن
- تفاوت های عملیاتی
- مهمترین نکات پرستاری
- احساسات بیمار
- نکات قانونی
فهرست مطالب:
- تعریف الکتروشوک تراپی
- استفاده انتخابی از انرژی الکتریکی کنترل شده برای خاتمه آریتمی های تهدید کننده حیات
- مکانیسم برق گرفتگی و اثرات آن در بدن بخصوص سیستم هدایتی قلب
- تاریخچه استفاده از الکتروشوک
- نسل های مختلف الکتروشوک