خطبه حضرت زینب (س) در مجلس یزید:
پس از شهادت امام حسین (علیه السّلام) در روز دهم محرم سال ۶۱ ه .ق اهل بیت (علیهم السلام) و حرم امام به اسارت دشمن درآمدند. در بامداد دوازدهم محرم خاندان رسول اسلام (صلی الله علیه و آله) به رهبری زینب کبری (سلام الله علیها) و امام زین العابدین (علیه السّلام) از کربلا بطرف کوفه حرکت کردند. پس از ورود به کوفه و خوشحالی درباریان و ابن زیاد و گرفتن مراسمی به خاطره پیروزی، به طرف شام، محل استقرار یزید حرکت نمودند. وقتی سر حسین (علیه السّلام) و یارانش و اسراء در مقابل یزید حاضر شدند.
تشریفات درباری به همان فراوانی بارگاه ابن زیاد انجام شد. «زحر بن قیس که کاروان را به عنوان نماینده ابن زیاد هدایت می کرد؛ سخنرانی طولانی ایراد کرد و در آن به شرح چگونگی شهادت امام حسین (علیه السّلام) و یارانش پرداخت». سپس از میان مردم، بعضی ها نسبت به اسارت خاندان نبوت اعتراض کردند و یزید ساکت بود و جوابی نداد. وقتی بزرگان و سران اهل شام که یزید به مناسبت پیروزی خود، دعوت کرده بود، حاضر شدند، اسراء و سرهای مقدس را نیز به مجلس آوردند.
پس از درخواست مردی از اهل شام برای کنیزی گرفتن فاطمه دختر حسین (علیه السّلام) از یزید و جلوگیری زینب (سلام الله علیها) از این کار و گفتگوهای تند بین یزید و ایشان و زدن چوب خیزران بر لبهای مبارک امام (علیه السّلام) بود که حضرت زینب (سلام الله علیها) برخاستند و خطبه آتشینی ایراد کردند:
- أَلْحَمْدُللهِِ رَبِّ الْعالَمینَ، وَصَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّد وَآلِهِ أجْمَعینَ. صَدَقَ اللهُ کَذلِکَ یَقُولُ: «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَهَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَى أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُون» (روم، ۱۰)
- سپاس خدای را که پروردگار جهانیان است و درود خدا بر پیغمبر (صلی الل علیه و آله) و همه خاندان او باد. راست گفت خدای سبحانه که فرمود: «سزای کسانی که مرتکب کار زشت شدند زشتی است، آنان که آیات خدا را تکذیب کردند و به آن ها استهزاء نمودند.»
- أَظَنَنْتَ یا یَزِیدُـ حَیْثُ أَخَذْتَ عَلَیْنا أَقْطارَ الاَْرْضِ وَآفاقَ السَّماءِ فَأَصْبَحْنا نُساقُ کَما تسُاقُ الاماء ـ أَنَّ بِناء عَلَى اللهِ هَواناً، وَبِکَ عَلَیْهِ کَرامَهً!! وَأَنَّ رَبَّکَ لِعِظیمِ خَطَرِکَ عِنْدَهُ!!
- ای یزید آیا گمان می بری این که اطراف زمین و آفاق آسمان را بر ما تنگ گرفتی و راه چاره را بر ما بستی که ما را به مانند کنیزان به اسیری برند، ما نزد خدا خوار و تو سربلند گشته و دارای مقام و منزلت شده ای و … .