سازگاری های قلبی عروقی در ورزش:

قلب ورزشکاردید گاه تاریخی “قلب ورزشکار نقش مهمی در توانایی انجام کارهای عضلانی بیشینه بازی می کند”این نکته اولین بار در اوایل قرن ۱۷ مورد توجه Giovanni Lancisi پدر کاردیولوژی قرار گرفت.Osler(1892) اشاره می کند “ …قلب بزرگ ورزشکاران ممکن است پیامد استفاده بلند مدت از عضلات آنها باشد، اما هیچ انسانی دونده یا پاروزن بزرگی نخواهد شد مگر آنکه به طور طبیعی قلب بزرگ یا قابلیت آن را داشته باشد.

” ۸ سال بعد Henschen(1899) که روی اسکی بازان استقامتی کار می کرد نخستین بار واژه ی “قلب ورزشکار” را به کار برد.با این حال از اواخر قرن ۱۹ و تا دهه هایی از قرن ۲۰ بسیاری از پزشکان عقیده داشتند که فعالیت های ورزشی اثرات زیانباری بر قلب دارد. این عقیده برخاسته از کار کاردیولوژیست آلمانی Beneke روی نوجوانان ورزشکار بود که در سال ۱۸۷۹ منتشر شد و برای ۵۰ سال یعنی زمان انتشار یافته های پژوهشی دو پزشک اتریشی پایدار ماند.ّ

دیدگاه تاریخی … :

Kauf(1924) Deutsch & دو پزشک اتریشی موسسه قلب وین با مطالعه قلب ورزشکاران مرد وزن در ۱۶ رشته ورزشی به این نتیجه رسیدند که اندازه قلب در مردان شناگر ۳۰ تا ۴۰ درصد و در زنان شناگر ۴ تا ۱۲ درصد افزایش می یابد. بیشترین افزایش اندازه قلب به ترتیب مربوط به اسکی بازان استقامت، پاروزنان، دوچرخه سواران، شناگران، کشتی گیران، کوهنوردان، دوندگان، وزنه برداران و پرتاب گران، بازیکنان فوتبال، مشت زنان و شمشیر بازان بود.در پیگیری ۶ ماهه ، مشکلات فلبی خاصی در این ورزشکاران مشاهده نشد.

با این حال، این دانشمندان نتوانستند به سوال زیر پاسخ دهند که:

آیا ورزشکاران قهرمان به طور ارثی قلب بزرگتری نسبت به افراد عادی دارند یا این که ورزش موجب این افزایش در اندازه قلب شده است؟

بر اساس بازنگری Rost(1997) در سال های آخر ۱۸۰۰ واول ۱۹۰۰ عقیده عمومی این بود که ورزش موجب کوتاه شدن طول عمر ورزشکاران نسبت به افراد عادی می شود. همین عقیده موجب شد که در قرن ۲۰ نیز با تشخیص صداهای غیرطبیعی قلب از شرکت ورزشکاران در مسابقات جلوگیری شود، اتفاقی که در مورد Clarence DeMar(1910s) وWally Hayward(1930s) افتاد. جالب این که پس از مرگ Demar بر اثر سرطان روده ، کالبدشکافی نشان داد که وی دارای قلب طبیعی بوده و صدای اضافی مربوط به سندرم قلب ورزشکار است.

پس از مرگ Demar گزارش شد که اکثریت دوندگان دارای صدای اضافی (صدای سوم و چهارم) قلب هستند(Parker 1978 ). روش های تشخیصی در مطالعات قلبی- رادیوگرافی – اوایل ۱۹۶۰(دقت کار بسیار پایین بود)- الکتروکاردیوگرافی – تغییرات در موج های الکتروکاردیوگرام (به علت توده عضلانی بالادر ناحیه قفسه سینه ورزشکاران و وجود دامنه گسترده ای از الگوهای غیرطبیعی ECG با تمرینات استقامتی جای اشتباه زیاد بود)- اکوکاردیوگرافی – اوایل ۱۹۷۰  * Morganroth et al (1975) اولین استفاده از این روش * Rost et al (1997) بیان می کنند که در ۱۹۷۲ در المپیک مونیخ از روش Mono-Mode Eco.

برای مطالعه فلب ورزشکاران استفاده کرده اند.- روش MRI با وجود روش های پیشرفته هنوز تشخیص دقیق هیپرتروفی فیزیولوژیک از پاتولوژیک به علت همپوشانی یافته های مورفولوژیک بین قلب ورزشکار و قلب بیمار بسیار دشوار است.ملا حظات فیزیولوژیکیتوانایی اجرای کارهای سنگین به اکسیژن رسانی به عضلات فعال بستگی دارد. میزان مصرف اکسیژن با استفاده از اصل Fick قابل درک است.Vo2=(co)(A-Vo2diff) co = برون ده قلبی (مکانیزم مرکزی)َA-Vo2diff =اختلاف اکسیژن خون سرخرگی – سیاهرگی (مکانیزم محیطی) نقشی که co در تعیین اوج اجرای ورزشی در ورزشکاران تمرین کرده دارد، با در نظر گرفتن عوامل اثرگذار بر کارایی قلب قابل درک است.