برج ایفل:

برج ایفل یکی از نمادهای کشور فرانسه در پاریس است که در خیابان شام‌دو‌مارس واقع شده و ارتفاعی معادل ۳۲۴ متر دارد. این برج که به خاطر سازنده‌اش (مهندس گوستاو ایفل) به این نام شهرت یافته است، به عنوان بخشی از منظر شهری حاشیه‌ی رود سن، از سال ۱۹۹۱ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. ماجرای ساخت برج در سال ۱۸۸۴ و هنگامی آغاز می‌شود که امیل نوگوییه و موریس کوچلن، دو مهندس اصلی کارخانه گوستاو ایفل، تصمیم می‌گیرند بنایی بلند، یک برج سیصد متری، بسازند. آن‌ها معماری به نام استفان سووستر را خبر می‌کنند تا درباره پروژه با او مشورت کنند.

پروژه ایفل واکنش‌های متفاوتی بر می‌انگیزد. در ۱۴ فوربه ۱۸۸۷، ۳۰۰ تن از هنرمندان نامه اعتراض‌آمیزی برای آلفاند، مدیر اجرائی پروژه ایفل، می‌نویسند که در میان آن‌ها چهره‌های چون گای دو موپاسان، امیل زولا، آلکساندر دومای پسر، شارل گرنیه و فرانسوآ کوپه نیز دیده می‌شود. این هنرمندان در عریضه خود، به نام فرانسه، تاریخ و هنرش، ساختن برج ب ‌مصرف و هیولاگونه ایفل را محکوم می‌کنند. اما کسانی چون روسو و شاگال ایفل را می‌ستایند و در سال ۱۹۶۰ نیز رولان بارت در تحقیقات جامع و کامل خود در باب نشانه شناسی این برج را مورد مطالعه قرار می‌دهد.

این هنرمندان در عریضه خود، به نام فرانسه، تاریخ و هنرش، ساختن برج ب ‌مصرف و هیولاگونه ایفل را محکوم می‌کنند. اما کسانی چون روسو و شاگال ایفل را می‌ستایند و در سال ۱۹۶۰ نیز رولان بارت در تحقیقات جامع و کامل خود در باب نشانه شناسی این برج را مورد مطالعه قرار می‌دهد. با وجود تمام واکنش‌های مثبت و منفی، ساخت برج ایفل آغاز می‌شود و ساختش دو سال و دو ماه و پنج روز به طول می‌انجامد و در نمایشگاه جهانی سال ۱۸۸۹ حضور می‌یابد. خالق این بنا گوستاو ایفل ا ت که بیشترین شهرتش را مدیون ساخت سازه‌های بلند آهنی و مقاوم در برابر باد چون «مجسمه آزادی» ، «پل دره گذر گارابیت» و «نیوگاتی پو (لهستان، ۱۸۷۹)» است.

در ساخت برج ایفل بیش از هجده هزار قطعه آهنی و دو ملیون پانصد هزار میخ پرچ به کار رفته و پنجاه مهندس و یک صد و سی و دو کارگر بر روی آن کار کرده‌اند. این مهندسان تدابیر بسیاری اندیشیده‌اند تا نحوه خم کردن این میله‌های عمودی را بیابند و آن را به ارتفاع ۳۲۴ متری‌اش برسانند به طوری که در برابر هیچ بادی نلرزد. ایفل ا زمان ساختش تا امروز هجده بار رنگ شده، یعنی تقریباً هر هفت سال یک بار رنگ خورده است؛ نقاشی این بنا، به زعم سازنده‌اش، تمهیدی است برای حفظ ساختار آهنینش. پس رنگ آن تاکنون بارها تغییر کرده است، در ابتدا قهوه‌ای- قرمز بوده، سپس زرد مایل به سرخ و حالا به رنگ برنز است.