فیزیولوژی قلب:

قلب یک عضو عضلانی است که در کیسه فیبروزی بنام پریکاردیوم قرار دارد و در سینه جای گرفته است. فاصله باریک بین قلب و پرده پریکاردیوم را مایعی آبکی پر می کند که به عنوان لابریکانت (لغزنده کننده) جهت حرکت قلب عمل می کند. دیواره های قلب به طور عمده از سلول های عضله قلبی تشکیل شده و در اصطلاح میوکاردیوم نامیده می شود. سطح داخلی دیواره های قلب که در تماس با خون است، بوسیله یک لایه نازک از سلول ها بنام اندوتلیال پوشیده می شود که در اصطلاح اندوتلیوم نامیده می شود (این لایه پوششی نه تنها سطح داخل قلب بلکه سطح داخلی تمام عروق را می پوشاند).

قلب انسان به دو نیمه راست و چپ تقسیم می شود که هر یک شامل یک دهلیز و یک بطن است. در بین هر یک از دهلیزها و بطن ها یک دریچه دهلیزی ـ بطنی (AV) وجود دارد که اجازه جریان خون از دهلیز به بطن را می دهد اما از بطن به دهلیز را نمی دهد. دریچه AV سمت راست تری کاسپید و دریچه AV چپ میترال نامیده می شود. باز و بسته شدن این دریچه ها بصورت غیر فعال (passive) و بر اثر اختلاف فشار بین دو سمت دریچه ها می باشد. هنگامی که فشار خون در دهلیز بیشتر از بطن مربوطه باشد دریچه باز می شود و جریان از دهلیز به بطن برقرار خواهد بود.

برعکس هنگامی که بطن منقبض شود فشار داخلی بیشتری نسبت به دهلیز پیدا می کند و دریچه بین آنها به شدت بسته می شود. بنابراین خون بطور طبیعی بدرون دهلیز ها برگشت داده نمی شود بلکه از بطن راست بدرون تنه شریان ششی و از بطن چپ بدرون آئورت رانده می شود. برای جلوگیری از برگشتن دریچه ها به سمت دهلیزها (در اثرفشار)، دریچه ها به برجستگی های عضلانی (بنام عضلات پاپیلری) توسط رشته های فیبری (بنام chordae tendinae) محکم می شوند. این عضلات باعث باز و بسته شدن دریچه نمی شوند. آنها فقط حرکت دریچه ها را محدود می کنند و مانع برگرداندن آنها می شوند.