اصول اساسی داروشناسی:

فارماکوکینتیک علمی است که به مطالعه الگوی زمانی جذب، توزیع و حذف دارو پرداخته و رابطه این فرآینده ها را باشدت و الگوی زمانی اثرات فارماکولوژیکی (درمانی و سمی) داروها را بیان می کند. از سوی دیگر، فارماکوکینتیک علمی است کمّی و به مهارت بالایی در زمینه ریاضیات نیار دارد. دانشجویان پزشکی معمولاً برای فهم بهتر مفاهیم فارماکوکینتیکی ارائه شده نیاز به تجسم تاثیر فاکتورهای مداخله کننده در غلظت پلاسمای داروها را دارند برای پر نمودن این خلاء برنامه کامپیوتری تحت و بی طراحی شد که شبیه سازیی از غلظت پلاسمایی داروها.

تاثیر فاکتورهای همچون سن، وزن، جنس و میزان کراتینین بیمار و همچنین روش تجویز دارو و اثر دوز نگهدارنده و اولیه انتخاب شده بر آن را نمایش می دهد. داروشناسی یا فارماکولوژی (Pharmacologie) شاخه‌ ای از داروسازی و زیست‌ شناسی است که به مطالعه واکنش متقابل دارو ها (یا مواد شیمیایی) بر موجودات زنده، که منجر به ایجاد اثرات زیست‌ شناسی این ترکیبات می‌گردد. داروشناسی شامل دو بخش فارماکودینامیک و فارماکوکینتیک است. ریشه تاریخی فارماکولوژی بالینی به سده‌ های میانه و به کتاب پزشکی قانون نوشته ابن سینا و گزارش‌ اسحاق نوشته پترس ایسپانوس و همچنین ژان اهل سن‌ آمان باز می‌گردد.

این اصول حاصل درک فارماکودینامیک و فارماکوکینتیک است:

• فارماکوکینتیک: جذب، توزیع، متابولیسم و ترشح دارو ها (رفتار بدن با دارو)
• فارماکودینامیک: پاسخ گیرنده ها به داروها و ساز و کاری که این اثرات از طریق آن صورت میگیرد.

مخلوط راسمیک:

دارو ها معمولا مخلوطی از دو فرم انانتیومری بمقادیر ۵۰:۵۰ در یک محلول می باشند.

• انانتیومر: موادی با دو شکل مخالف (ایزومر راست و چپ گردان) گر چه از نظر تئوری یک انانتیومر فعال است، آن دیگری ممکنست در ایجاد اثرات جانبی دارو نقش داشته باشد. (ناخالصی) حدود یک سوم داروهای مورد استفاده بصورت مخلوط راسمیک هستند( مثل تیوپنتال)
• آگونیست ها: داروهایی که گیرنده را فعال می کنند.(دوبوتامین)
• آنتاگونیست ها: داروهایی که بدون فعال کردن گیرنده ها به آنها متصل شده، در عین حال مانع تحریک آنها توسط آگونیست ها میشوند.