اصول اساسی برنامه نویسی به زبان اسمبلی:

زبان اَسمبلی (Assembly language) یا همگذاری یک زبان برنامه‌ نویسی سطح پایین برای رایانه‌ ها و دیگر دستگاه‌ های برنامه‌ پذیر است که رابطه یک به یک با دستورالعمل‌ های زبان ماشین معماری رایانه دارد. هر زبان اسمبلی مختص به یک معماری رایانه خاص است، برخلاف بیشتر زبان‌ های برنامه‌ نویسی سطح بالا که با معماری‌ های مختلف سازگار هستند ولی برای اجرا شدن به مفسر و مترجم نیاز دارند. زبان اسمبلی با استفاده از یک برنامه جانبی به نام اسمبلر یا همگذار، به کد ماشین قابل اجرا تبدیل می‌شود؛ به این فرایند تبدیل، اسمبل کردن (Assembling) گفته می‌شود.

زبان اسمبلی از یادیارها برای نشان دادن هر دستور ماشین سطح پایین یا آپ‌ کد استفاده می‌کند. بعضی آپ‌ کد ها به یک یا چند عملوند به عنوان بخشی از دستورالعمل نیاز دارند و بیشتر اسمبلر ها می‌توانند لیبل‌ها و نماد هایی را به عنوان عملوند، برای نشان دادن آدرس‌ های حافظه و ثابت‌ های عددی بپذیرند. ماکرو اسمبلرها نیز قابلیت درشت‌دستوری (Macroinstruction) را شامل می‌شوند که این امکان را به وجود می‌آورد که متن یک کد زبان اسمبلی با یک نام از پیش تعیین شده در خلال متن یک کد دیگر استفاده شود. بیشتر اسمبلرها مکانیزم‌ های اضافی برای تسهیل فرایند توسعه برنامه، کنترل فرایند اسمبل کردن و پشتیبانی از اشکال‌ زدایی ارائه کرده‌اند.