هنر نقاشی در دوران معاصر:
اندیشه تجدد که از غرب به ایران آمد نه درست شناخته شد و نه در کل جامعه مقبول افتاد .تاریخ ایران پس ازمشروطیت در همه‌ی‌عرصه‌ها مشحون از کشاکش آشکار و نهان میان سنت و تجدد بوده است. تحول نقاشی سخت تحت تاثیر روند نوسازی عصر پهلوی قرار گرفت. در واقع، سیاست پرتناقض الگوبرداری از غرب وبازگشت به ( افتخارات ) گذشته ایران نقاشی این دوران را از حرکت طبیعی و متناسب با شرایط درونی جامعه بازداشت.
بطور کلی چهار جریان موازی را در نقاشی معاصر ایران می‌توان تشخیص داد:
- نقاشی آکادمیک
- نگارگری جدید
- نقاشی قهوه‌خانه
- نقاشی نوگرا
نقاشی آکادمیک:
شیوه آکادمیک نقاشی دربار قاجار با اندکی تغییر در عهد رضا شاه نیز ادامه یافت و پیک رسمی این دوره را شکل داد. فعالیت مدرسه صنایع مستظرفه که ده سال قبل از کودتای رضا خان به کار خود ادامه داد در این مدرسه شماری نقاش و مجسمه‌ساز توانا پرورش یافتند که اکثر آنها بعداً در کارهای هنری و تدریس ه دف و روش کمال الملک را دنبال کردند.
نگارگری جدید:
در زمان حکومت رضا شاه بخشی از برنامه نوسازی فرهنگی به احیای هنرهای سنتی و صنایع دستی اختصاص یافت و در نتیجه اقداماتی در این جهت صورت گرفت، حرکتی تازه در زمینه نگارگری آغاز شد. جنبش نگارگری جدید رسماً با هادی تجویدی آغازشد. او مدرس مدرسه صنایع قدیمه بود. شاگردانی چون علی کریمی، محمد علی زاویه و ابوطالب مقیمی را پرورد. در مدرسه صنایع قدیمی در رشته تذهیب شاگردانی چون نصرت الله یوسفی، عبدالله باقری تربیت شدند و در خارج از حوزه هنرستان صنایع قدیمه حسین بهزاد وسورگین، در تهران و حسین حاج مصور الملکی ومیرزا آقا امامی در اصفهان به فعالیت هنری مشغول بودند. چندی نگذشت که هنرمندانی چون حسین الطافی علی مطیع کلارا آبکار وحسین اسلامیان به میدان آمدند.