معمولا ما یک صفحه وب را بازمی نماییم. سپس عملیاتی شبیه تکمیل فرم، ارسال اطلاعات، ناوبری منوها و … را انجام می دهیم. در این روش ترتیبی، ما یک صفحه را درخواست می کنیم و منتظر سرور می مانیم تا به ما جواب دهد و کل صفحه را برای ما بفرستد. یعنی هر انتقال اطلاعات بین سرور و مشتری نیازمند بارگذاری یک صفحه جدید است.
یکی از راههای کاهش زمان پاسخگویی سرور استفاده از JavaScript در طرف مشتری است. در این حالت اطلاعات قبل از ارسال به سرور در طرف مشتری بررسی می گردند. یکی از مشکلات JavaScript این بود که راهی برای ارتباط مستقیم آن با سرور وجود نداشت. یکی دیگر از مشکلات دسترسی ترتیبی این است که در بسیاری از اوقات صفحه جدید دارای مشترکات زیادی با صفحه قبلی است و بار گذاری دوباره آنها موجب اتلاف پهنای باند و وقت کاربر خواهد شد.
- اخیرا روش مناسبی برای جایگزینی با متد بارگذاری/انتظار/پاسخ به اسم Ajax مطرح گردیده است.
- در آژاکس بدون اینکه فرمی ارسال شود یا صفحه جدیدی بارگذاری شود، با استفاده از JavaScript با سرور ارتباط برقرار می گردد .
- آژاکس برای انجام این کار از یک شئ به نام XMLHttpRequest استفاده می کند.
- این شئ هنوز جزء استاندارد DOM (Document Object Model) نیست. اما هر کدام از مرورگرها به طرق متفاوتی از آن پشتیبانی می کنند.
- کلمه آژاکس در سال ۲۰۰۵ مطرح شد اما شئ XMLHttpRequest از سالها قبل توسط IE پشتیبانی می شد.
Ajax مخفف کلمه Asynchronous JavaScript and XML است. استفاده معمول از آژاکس بصورت زیر است:
- JavaScript یک شئ XMLHttpRequest ایجاد می کند و قسمتهای مختلف آنرا مقدار دهی می کند. سپس آنرا به سرور می فرستد. اسکریپت و صفحه حاوی آن می توانند بعد از ارسال شئ به سرور ادامه پیدا کنند.
- سرور با ارسال متن یک فایل یا خروجی یک زبان اسکریپتی سمت سرور، به مشتری جواب می دهد.
- وقتی جواب به مقصد رسید، یک تابع JavaScript فعال می شود تا روی داده های ارسالی سرور عمل نماید.
- این تابع معمولا صفحه نمایش را با استفاده از DOM تازه می کند و از بارگذاری دوباره صفحه جلوگیری می کند.