شرایط جوی نامناسب و قدرت دید کم، تاریکی، باد شدید (بالای ۳۰ نات) پرواز در ارتفاع زیر ۱۵۰ متر و قدرت دیدی کمتر از ۸ کیلومتر، تمامی این عوامل عمدتاً خطر پذیری را افزایش می دهند.
وضعیت مصدوم:
آنچه در توجیه نجات و تخلیه پر خطر نقش دارد، وضعیت و تعداد مصدومین سانحه و سیل است. باید مطمئن شوید که آیا این یک عملیات نجات است یا تخلیه. غالباً جراحات سطحی، نجات یا تخلیه ای پر خطر را توجیه نمی کند.
جراحت جدی در یک مصدوم با یک یا چند مورد زیر تعریف می شود:
- مصدوم CGS کاهش پرمعنی امتیاز جدول
- مشکلات مربوط به راههای تنفسی
- خطرات تنفسی
- مشکلات گردش خون (فشار خون پایین، شوک، نداشتن نبض مچ و …)
نجاتگر ها ابتدا باید گزینه هایی غیر از بالگرد را لحاظ نمایند . اغلب یک مصدوم، با جراحات جدی هم، قابل انتقال به یک فاصله نزدیک محل فرود ایمن می باشد. باید مشخص کرد که آیا زمان طولانی تخیه مصدوم، وضعیت او را به مخاطره می اندازد؟
مهارت های نجاتگرها:
آیا خدمه پرواز و نجاتگرهای روی زمین آموزش این نوع نجات را دیده اند، تا آن را در دستور کار قرار دهیم. علائم، اتصالات طناب ها، رویه های ایمنی و غیره. کارها و تصمیم های غیر اصولی در صحنه حادثه، به طور چشمگری، ریسک بوجود آمدن حوادث بعدی را افزایش می دهند.
منطقه و محوطه فرود:
بهترین مکان برای فرود، معمولاً زمینی با پوشش گیاهی علفی بر روی یک تپه یا قله کوه است. برای یک عملیات عادی، مسیر شیب منطقه فرود (محوطه فرود یا پد بالگرد نیز گفته می شود) باید مخالف با جهت باد باشد. ابعاد دقیق محوطه خالی برای فرود، با توجه به نوع و ابعاد بالگرد دیکته می شود، ولی بطور کلی انتهای محوطه فرود بالگرد باید حداقل ۴۶ متر از نزدیکترین ارتفاع (۱۵ متر) اشیاء در مسیر پرواز دور باشد.