One early morning an old man rushed out of his house, walking fast. He had an accident on his way and got hurt. The passersby hurriedly took him to a hospital.
- پیرمردی صبح زود در حالیکه تند تند راه می رفت، از خانه خارج شد. در راه با اتومبیلی تصادف کرد و آسیب دید. عابران به سرعت او را به درمانگاه رساندند.
The nurses cleaned his wounds but said: “we have to take Ex–RAY of your leg to make sure you have no bone fractures.”
- پرستاران زخم های پیرمرد را پانسمان کردند. ولی به او گفتند: باید از پایتان عکسبرداری شود تا مطمئن شویم جائی از بدنتان شکستگی نداشته باشد.
The old man got upset and said: “I’m in a hurry, no Ex –RAY is needed, really” and when the nurses asked about the reason he was in a hurry, he answered: “my wife is in a health care’s place. I go to her every morning and we have our breakfast together. I don’t want to be late!”
- پیرمرد غمگین شد و گفت: عجله دارم، نیازی به عکسبرداری نیست. پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند. او گفت: زنم در خانه سالمندان است. هر صبح آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم. نمی خواهم دیر شود!
A nurse said that they would tell his wife themselves. The old man said gloomily: “I’m sorry but she has Alzheimer, she wouldn’t understand. She doesn’t even remember me.” Astonished, the nurse said: “then, why do you go to her and have breakfast with her when she doesn’t know who you are?”
- پرستاری به او گفت که خودمان به او خبر می دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم او آلزایمر دارد چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی شناسد! پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟
The old man hesitated. then said quietly: “but… I know who she is.”
- پیرمرد با صدایی گرفته به آرامی گفت: اما من که می دانم او چه کسی است!