آیین نگارش فارسی
(یادداشت برداری، خلاصه نویسی و چکیده نویسی)
برای یادداشت برداری باید از یک روش دقیق و منظم پیروی کرد تا بتوان مجددا آنها را برای مقاصد اصلی تحقیق و به مناسبت های دیگر، مرور کرد. اکنون به بیان چند نکته در این زمینه میپردازیم:
- در یادداشتبرداری و خلاصهنویسی، تشخیص نویسنده برای مفید بودن مطالب قابل اهمیت است تا بداند چه مطلبی را خلاصه و یادداشت کند و از چه مطالب اضافی بگذرد.
- برای یادداشتبرداری بهتر است از یک دسته فیش با اندازه استاندارد استفاده کرد. اگر هنگام مطالعه یا مشاهده در آزمایشگاه و طبیعت و جامعه، برداشتهای خود را در دفتری به صورت جنگ درآوردیم و جود اختلاط و پراکندگی در ثبت مطالب سبب میشودکه دستیابی سریع به یک مطلب مشخص مقدور نباشد یا بسیار دشوار و وقتگیر باشد و اگر از کاغذهای پراکنده با اندازههای مختلف استفاده شود، کار طبقهبندی یادداشتها دشوار میشود. اندازههای متعادلی که در بیشتر موضوعها مورد استفاده قرار میگیرند عبارتند از: ۲۰ ۱۵، ۱۵ ۱۰ و ۵/۱۲ ۵.
- هنگام یادداشتبرداری بهتر است یادداشتها را با دقت نوشت تا به بازنویسی آن نیاز نباشد.
- و … .
خلاصه نویسی:
مقصود از خلاصه نویسی، استخراج جوهر مطالب یک اثر است به نحوی که با درک درست محتوای اثر و تشخیص مفید بودن مطالب قابل اهمیت، نکتههای اساسی و موضوع اصلی سخن از میان نرود. یادداشت و تنظیم چکیده مضمون یک کتاب، تهیه یک مقاله تحقیقی از محتوای یک کتاب، کوتاهنویسی متن یک سخنرانی یا یک مصاحبه یا یک رویداد و گزارش یک خبر، و همچنین چکیده یک پرونده قطور حقوقی، قضایی، اداری، سیاسی، مالیاتی، بیان خطوط اصلی موضوع یک فیلم، نمایش و همانند اینها که در یک یا چند برگ منظم میشوند، خلاصهنویسی را تشکیل میدهند و برای هر منظوری که باشد بهرهبرداری میشوند.