زباله های هسته ای و زباله دان های هسته ای:
مساله چگونگی دفع پسماندهای هسته ای، مسأله ای بوده که از ابتدا ذهن اکثر کارشناسان مسائل محیط زیست را به خود جلب کرده است. بسیاری از نیروگاه های تولید انرژی که با سوخت هسته ای کار می کنند در پایان زمان بهره برداری استاندارد خود قرار دارند. این مسأله در ایالات متحده آمریکا که عمده نیروگاه های آن درسال های پایانی فعالیت قرار دارند، نگرانی های بسیاری را به همراه داشته است. نیروگاه «گینا» که در شمال «روچستر» قرار دارد بیش از پیش در کانون توجه است. زباله ها یا پسماندهای هسته ای، موادی هستند که در اثر فرایند تولید الکتریسیته در نیروگاه های هسته ای از طریق شکافت هسته ای تولید می شوند.
کمیته مدیریت پسماندهای هسته ای در بریتانیا، ۴ راه را برای از میان بردن این زباله ها پیشنهاد کرده است که به شرح زیر است:
- دفن عمیق: که پسماندها در عمق ۳۰۰ متر تا ۲ کیلومتری زمین دفن شوند.
در این عمق از نظر زمین شناسی، صخره ها همچون محافظ عمل می کنند و مانع انتشار مواد می شوند. - دفن عمیق فازی: که همانند دفن عمیق است؛ با این تفاوت که قابلیت بازیابی مواد نیز وجود دارد.
- دفن کم عمق نیمه عمر پسماندها: در این نوع مواد رادیو اکتیو که نیمه عمر کوتاهی دارند زیر سطح زمین دفن می شوند.
- نگهداری موقت: این راه، یک راه حل موقتی است. در این راه مواد رادیواکتیو در روی زمین و یا زیر سطح آن نگهداری می شوند. البته باید توجه داشت که این نگهداری باید خارج از مناطق زیستی باشد.
فجیع ترین راه دفع زباله های هسته ای:
ساخت بمنیرو های متجاوز آمریکا و انگلیس در جنگ با عراق از بمب هایی استفاده می کنند که از (اورانیوم فرسوده) نوعی زباله هسته ای تهیه شده است. کاربرد این گونه سلاح های کشتار جمعی به معنای زیر پا گذاشتن کلیه قطعنامه های سازمان ملل است. آمریکا سال۱۹۹۱ در جنگ خلیج فارس ۳۰۰ تن از این مواد و سازمان ناتو در بمباران سال ۱۹۹۴ بوسنی و ۱۹۹۹ کوزوو و صربستان ۱۰ تن از اورانیوم فرسوده رامصرف کرد که باعث آلودگی شدید منطقه با مواد رادیو اکتیو شد.
اصطلاح غلط اورانیوم فرسوده Depleted Uranium چیست؟
اورانیوم فرسوده (DU) از فضولات رادیواکتیو است و در کشورهایی همچون ایالات متحده آمریکا، انگلستان، فرانسه و روسیه که به خالص سازی اورانیوم مشغولند، تولید می شود. سالانه فقط در آمریکا ۳۰ هزار تن تولید می شود.