آموزش های روانشناختی برای اختلالات افسردگی و اضطرابی:

بر اساس نتایج جدیدترین پیمایش ملی سلامت روان در سال ۱۳۹۰ ، ۲۳/۶ درصد از افراد ۶۴ ـ ۱۵ سال کشور دچار یک یا چند اختلال روان پزشکی در ۱۲ ماه قبل از بررسی بوده اند. علاوه براین، ارزیابی میزان دسترسی افراد به خدمات بهداشتی درمانی نشان داد با اینکه بخش قابل ملاحظه ای از بیماران روان پزشکی برای دریافت خدمات مشاوره ای و درمانی احساس نیاز می کنند اما حدود دو سوم افراد مبتلا، از مداخلات بهداشتی درمانی بهره مند نمی شوند. همچنین، بررسی شاخص حداقل درمان کافی نشان داد فقط ۲۰ درصد از کل بیماران روان پزشکی، حداقل درمان کافی را دریافت می کنند. گروه هایی از بیماران که کمترین بهره مندی را از خدمات بهداشت روانی و نازل ترین کیفیت درمان را داشتند ساکنین شهرها و اقشار کم درآمد بودند (رحیمی موقر و همکاران، ۱۹۹۰).

یافته های این پژوهش نشان می دهد به رغم تلاش هایی که در دهه های اخیر برای توسعه کمی و کیفی خدمات بهداشت روانی صورت گرفته، برنامه ریزی و اجرای اقدامات بیشتری برای افزایش دسترسی افراد نیازمند به این خدمات و بهبود کیفیت خدمات مورد نیاز است. ادغام خدمات سلامت روان در نظام مراقبت های بهداشتی اولیه (PHC)، یکی از موثرترین استراتژی ها برای تضمین ارائه مراقبت های بهداشت روانی به افراد نیازمند به این خدمات است. ولی در این ادغام خدمات روان شناختی به شکل محدودی پیش بینی شده و این درحالی است که مطالعات متعدد، لزوم دسترسی فزاینده به آموزش های روان شناختی را بویژه برای اختلالات اضطرابی و خلقی، کنترل تکانه، مصرف مواد و نیز غربالگری و مداخلات اولیه در کودکان مورد تاکید قرار می دهند.

در این نوع رویکرد، مداخلات روانشناختی بطور فشرده و مختصر توسط کارشناس سلامت روان به دریافت کنندگان خدمت ارائه می شود. در طرح تحول نظام سلامت اغلب مداخلات روانشناختی که در نظام مراقبت های بهداشتی اولیه برای مدیریت اختلالات روان پزشکی طراحی و اجرا می شود مبتنی بر آموزش های روانشناختی است. در این رویکرد که به منظور افزایش آگاهی، اصلاح نگرش و ارتقاء مهارت های دریافت کنندگان خدمت شکل گرفته است، تمرکز جلسات بر روی برقراری ارتباط درمانی، تعریف و توصیف اختلال، آموزش بیمار در خصوص فرآیندهای درمان و مهارت آموزی می باشد. امید می رود این راهنما بتواند تا حدودی نیاز افراد مبتلا به اختلالات روانپزشکی را به آموزش های روانشناختی و اصلاح نگرش نسبت به اختلالات روانپزشکی و رویکرد های درمانی موجود برطرف نماید.