به طور کلی حریق های ایجاده شده در معادن زیرزمینی بر حسب منشاء به دو دسته تقسیم می شوند:
- آتش سوزی باز یا آتش سوزی با منابع خارجی
- آتش سوزی داخلی یا خودسوزی
عبارت است از سوختن اشیاء و لوازم مختلف موجود در معدن، این نوع حریق در معادن عمدتا از منابع زیر ایجاد می شوند:
- ایجاد جرقه های الکتریکی در اثر وضعیت نادرست تجهیزات برقی و عایق کاری نادرست کابل های برق.
- اتصال کوتاه در داخل کابل های حامل برق و یا ریزش سنگ روی کابل و ایجاد اتصال.
- رسیدن شعله چراغ های معدنی به مواد سوزا.
- جرقه زدن و گرم شدن تیغه های کمباین کوهبری یا زغالبری.
- استفاده از مواد منفجره غیر مجاز.
- جوشکاری، تخلیه الکتریسته ساکن.
- انفجار گرد زغال و یا گاز متان.
- اصطکاک و داغ شدن سیم بکسل در راهروهای شیب دار بر روی قرقره ها در اثر یخ زدگی که مانع حرکت شود یا تماس سیم بکسل ها با داربست های فلزی گالری ها.
- اصطکاک سطوح متحرک در موقع بهره برداری از نوار باربری.
خودسوزی زغال:
زغال در اثر جذب سطحی اکسیژن باعث افزایش دما و در نتیجه افزایش واکنش های شیمیایی و تولید مونوکسیدکربن، دی اکسیدکربن، گاز متان، هیدروژن و هیدروکربن های مختلف می شود، که با افزایش دما و وجود اکسیژن کافی و فقدان یک سیستم تهویه کارا جهت انتقال گرمای حاصله، باعث خودسوزی و حریق در معدن می گردد.
مکان های احتمالی وقوع خودسوزی:
- کارگاه هایی که زغال در آنها بر جا مانده است به ویژه در مدخل های ورودی و خروجی کارگاه ها.
- کارگاه هایی که در مناطق گسله ایجاد شده است.
- مناطقی که دارای اختلاف فشار هوای زیاد است مانند پل های تهویه،درب های تهویه و دیوارها.
- گالری های دنبال لایه.
- محل های ریزش سقف.
- انباشته های خرده زغال در راهروهای ورودی هوا.