دوپینگ:
سالها است که بسیاری از داروهای گیاهی و صنعتی برای افزایش توانایی جسمی و ورزشی استفاده میشود اما هر کدام، پس از مدتی به دلیل عوارض جانبی گوناگون کنار گذاشته شده اند و هنوز روش موثر و بی خطری برای افزایش نیروی بدنی پیدا نشده است. طبق تعریف کمیسیون پزشکی کمیته بین المللی المپیک دوپینگ عبارتست از تجویز یا مصرف یک ماده خارجی ـ یا ماده درون زای بدن ـ با مقادیر غیر عادی و یا راه استعمال غیر طبیعی توسط شخص سالم با هدف افزایش کارآیی ورزشی.
انواع دوپینگ:
- دوپینگ خونی
- دوپینگ دارویی
- دوپینگ ژنی
- دوپینگ سودا
دوپینگ خونی:
در ورزش های استقامتی بکار میرود. این روش برای اولین بار در المپیک مونترال ۱۹۷۶ توسط یکی از دوندگان فنلاندی به کار گرفته شد. روش دوپینگ خونی بدین ترتیب است که چند روز قبل از مسابقه ورزشکار به ارتفاع بلندی برده می شود و به علت بلندی و کاهش فشار اکسیژن خون شریانی، ماده ای به نام اریتروپویتین آزاد شده، افزایش غلظت هموگلوبین و هماتوکریت باعث افزایش دریافتی اکسیژن در بافت های عضلانی در حال فعالیت و همچنین باعث بهبود ظرفیت هوازی و استقامتی عضلانی می شود.
داروهای دوپینگ ـ این داروها معمولاً در شش گروه طبقه بندی می شوند:
- داروهای محرک سیستم عصبی مرکزی: مانند آمفتامین، کوکائین ، افدرین، پسودو افدرین، فنیل پروپانولامین.
- داروهای مخدر: مانند مورفین، مِتادون، پتیدین و پنتازوسین.
- بتا ـ بلوکرها: مانند پروپرانولول و آتنولول .
- استروئیدهای آنابولیک: داروهایی نظیر ناندرولون، تستوسترون، اکسی متولون، استانوزولول).
- داروهای ادرار آور: در این گروه می توان از فوروسماید، تیازیدها، اسپیرونالاکتون نام برد).
- هورمون های پپتیدی و گلیکوپروتئینی و آنالوگ های آنها: داروهایی مثل هورمون رشد و اریتروپویتین.