آناتومی و فیزیولوژی تنفس:
سیستم تنفسی یکی از سیستم های حیاتی بدن می باشد که اکسیژن مورد نیاز برای سوخت و ساز و انجام فعالیت های بدن را فراهم می کند. این سیستم با عملکرد منظم اکسیژن مورد نیاز بدن را فراهم نموده و دی اکسید کربن حاصله از متابولسیم را دفع می کند. کارکرد منظم این سیستم در سایه ی سیستم قلبی عروقی و سیستم عصبی مرکزی یا (Central Nerve System) CNS اتفاق می افتد. بدین ترتیب که سیستم عصبی مرکزی با انقباض عضلات تنفسی باعث ایجاد حرکات تنفسی شده و سیستم قلبی عروقی با به جریان انداختن خون در دستگاه تنفس و کل بدن باعث عملیات تنفس می شود.
آناتومی دستگاه تنفسی:
سیستم تنفسی به دو قسمت مجاری تنفسی فوقانی و تحتانی تقسیم می شود. مجاری فوقانی تنفس در امر تنفس شرکت ندارد و فقط هوای گرفته شده از محیط را گرم و صاف می کند و آن را به مجاری تحتانی تنفس که نقش اصلی را در تنفس دارند، تحویل می دهد. مجاری فوقانی تنفس شامل بینی، سینوس ها، مجاری بینی، حلق، لوزه ها، آدنوئید ها، حنجره و نای و مجاری تحتانی تنفس شامل ریه ها، ساختمان برونشی و آلوئول ها می باشد. بینی (Nose) که از دو قسمت داخلی و خارجی تشکیل شده است راهی برای عبور هوا به ریه هاست و مسئولیت حذف ناخالصی هوا و گرم و مرطوب کردن آن را به عهده دارد. سینوس های پیرامون بینی نیز باعث انعکاس صوت در حین تکلم می شوند.
حلق (Pharynx) یا گلو محل اتصال حفرات بینی و دهان می باشد که قسمت فوقانی آن به حنجره و قسمت تحتانی آن به مری ختم میشود و راهی برای عبور هوای تنفسی و مجرایی برای بلع غذا به شمار می رود. لوزه ها و آدنوئیدها که عملکرد حفاظتی را به عهده دارند نیز در حلق واقع شده اند. حنجره (Larynx) که قسمتی از مجاری تنفسی فوقانی می باشد یک ساختمان غضروفی دارد و حاوی تارهای صوتی می باشد که در تولید صدا نقش دارد این قسمت در بالای تراشه و پایین حلق واقع شده است. نای (Trachea) نیز یک لوله ی هوایی ساخته شده از عضله ی صاف و غضروف می باشد و حد فاصل بین حنجره و برونش هاست و از حنجره تا کارینا که محل دو شاخه شدن نای می باشد ادامه دارد.