کسب صلاحیت بالینی توسط دانشجویان، هدف نهایی و معیار اثربخشی آموزش پرستاری ذکر شده و شامل توانمندی به کار گیری دانش و اطلاعات، ارتباط و مهارت های بین فردی، حل مشکل و مهارت های فنی آنان می باشد. این پژوهش یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی از نوع مقطعی است که در سال ۱۳۹۰ انجام شده است. نمونه گیری به شیوه تمام شماری بر روی ۹۰ نفر از دانشجویان ترم پنجم تا هشتم دانشگاه علوم پزشکی سبزوار انجام گرفته است. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته صلاحیت بالینی بود که سوالات آن در سه حیطه شناختی، عاطفی و روانی حرکتی تنظیم گردید. روایی این پرسشنامه از طریق روایی محتوی و پایایی این ابزار با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، ۰٫۹۴ تعیین گردید. روش تکمیل پرسشنامه خود ارزیابی بود. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ تحلیل شدند.
میانگین نمرات در دو حیطه عاطفی و روانی حرکتی به ترتیب ۳٫۳۲ و ۳٫۳۲ بوده و دانشجویان میزان صلاحیت بالینی خود را در این دو حیطه، کمی بالاتر از متوسط ارزیابی نموده اند (۰٫۰۰۱>P). در حیطه شناختی نیز تفاوت میانگین این حیطه (۳٫۰۵) با مقدار جامعه معنادار نیست، به عبارتی پاسخ دهندگان میزان صلاحیت خود را در این حیطه در سطح متوسط ارزیابی کرده اند. به طورکلی می توان نتیجه گرفت، دانشجویان صلاحیت های خود را به طور معناداری بیش از متوسط (۳) ارزیابی نموده اند (۰٫۰۰۱>P). دانشجویان صلاحیت بالینی خود را کمی بالاتر از متوسط ارزیابی نموده اند. دستیابی به نتیجه مطلوب حداکثری، به ثمر بخش بودن آموزش و مصرف بهینه امکانات و منابع اشاره دارد. بنابراین باید به دنبال راه هایی بود تا میزان کسب صلاحیت بالینی در دانشجویان در طول و پس از دوره آموزش پرستاری به بالاترین میزان ممکن برسد.