شب سوم شعبان سال چهارم هجری فرا رسیده و خانه کوچک، اما سرشار از مهر و معنویت امیرمؤمنان (ع) و فاطمه زهرا (س)، در انتظار مهمانی است که با قدومش، شور و شادی را برای دومین بار، به خانه علی بن ابیطالب (ع) میآورد. رسول خدا (ص) نیز، در انتظار است؛ انتظار شیرینی که زیاد طول نمیکشد و حسین (ع) با قدوم مبارکش، زمین را سرافراز میکند. برخی از مورخان و محدثان مسلمان، چنین روایت کردهاند که اسماء بنت عمیس، نوزاد را نزد رسولخدا (ص) آورد. پیامبر اسلام (ص) که شادی در چهره نورانی و ملکوتیاش موج میزد، نوزاد را در آغوش گرفت و بوسید. فرشتگان از عرش به زیر آمدند تا برترین خلق را به واسطه تولد حسین (ع) تهنیت گویند. امین وحی بر رسولخدا (ص) نازل شد و پیام پروردگار جهانیان را به پیامبرش رساند: « نام او را حسین بگذار ». امام حسین (ع) در خانهای پرورش یافت که ساکنانش، به عالیترین صفات انسانی مزیّن بودند.
مادر بزرگوارش، صدیقه کبری (س) و پدر گرامیاش، امیرمؤمنان، علی بن ابیطالب (ع)، برترین مؤمنان پس از رسولخدا (ص) و بهترینِ آفریدگان پروردگار، بعد از محمد مصطفی (ص) بودند. بیتردید پرورش یافتن در چنین خانهای، افزون بر موهبتهای ممتاز الهی که به سرور آزادگان جهان اعطا شده بود، نقشی مهم در پرورش سجایای عالی شخصیت او داشت. امام حسین (ع) تمام دوران کودکی را در یثرب گذراند؛ شهری که پس از هجرت رسولخدا (ص) مفتخر به میزبانی از آن حضرت شد و مدینهالنبی نام گرفت. در کوچههای همین شهر بود که رسولخدا (ص)، در مقابل چشمان حیرتزده مردم، با نوادگان خود بازی میکرد، آنها را بر دوش خود مینشاند و با عشق و علاقه در آغوش میکشید. مهاجر و انصار بارها از رحمت للعالمین شنیده بودند که « حسینُ مِنّی و أنا مِن حُسین؛ حسین از من است و من از اویم ». کسری داکیومنت در این مطلب اقدام به تهیه و نشر فایلی از علاقه پیامبر خدا (ص) به امام حسین (ع) به کاربران خود نموده است.