جمعیت و توسعه پایدار رابطه معناداری با هم دارند. در این خصوص با سه نظریه طرفداران رشد و ازدیاد جمعیت، مخالفان رشد جمعیت، هواداران جمعیت ثابت مواجه می باشیم. در این نوشتار نظریه جمعیت متناسب مورد توجه است که با تعادل بین جمعیت، منابع و فرآیند توسعه نه تنها نیازهای مادی و معنوی اعضاء جامعه تأمین می شود، بلکه خوشبختی نسل های آتی نیز با استفاده بهینه از محیط زیست و پایداری فرآیند توسعه مد نظر باشد. مرور انتقادی، برخی از مناطق که با پر جمعیتی نسبی و مطلق مواجه می شوند، لاجرم منابع ملی به جای سرمایه گذار ی های اساسی و زیربنایی، صرف هزینه های مصرفی جمعیت رشد یابنده می شود. جمعیت ایران نیز در پنج دهه اخیر با میانگین رشد ۲/۴۵ ، تقریبا ۳/۷ برابر شده است.
رشد جمعیت باعث گردیده است بخش اعظم منابع و سرمایه هایی که باید صرف سرمایه گذاری، ایجاد اشتغال، تولید و رونق اقتصادی و در نهایت توسعه شود صرف هزینه های مصرفی گردد. هزینه های آموزشی، بهداشتی، خدماتی و مهم تر از اینها پرداخت یارانه ها نمونه ای از آنهاست. بحث ـ بیکاری، فقر، مشکلات آموزشی و بهداشتی، تخریب و آلودگی های زیست محیطی، کاهش سرانه آب از پیامدهای رشد فزاینده جمعیت در ایران است. بنابراین پیشنهاد می شود با کنترل موالید رشد جمعیت به ۰/۵ درصد کاهش یابد. خوشبختانه با توجه به اظهار نظرهای مراجع و فقهای شیعه و اهل سنت در مورد عدم ممنوعیت کنترل موالید، که بعضاً مستقیماً از طرف نویسنده استفتا شده است، بیانگر آن است که این جهت منع شرعی نیز وجود ندارد.