نامه نگاری عبارت است از ارسال نوشتهای برای فرد یا افراد دیگر جهت برقراری ارتباط و میتواند در مورد هر موضوعی باشد و به صورت کاغذی که در قدیم بیشتر استفاده میشده یا الکترونیکی که در عصر جدید کم کم جای نامه نگاری کاغذی را میگیرد است البته انواع دیگری نیز هستند که ارتباط چندانی با نامه نگاری ندارند مانند تلگراف و فکس و غیره. در زمان هخامنشیان واژهها را با خط میخی بر روی پوست دباغی شدهٔ جانوران مینوشتند. سپس آن پوست را به دست چاپار یا پیک میدادند تا به مقصد برساند. در واقع نامه نگاری از زمان هخامنشیان به وجود آمد. برای جابجائی نامهها در زمان ساسانیان از قاصد استفاده میشد و نامه را با اسب به مقصد میرساندند، برای رفع خستگی و سرعت عمل بهتر بین راه در فواصل معین چاپارخانه هایی ساخته شده بود که در آن ها یک یا چند نفر مرد سوار کار حضور داشتند تا نامه را که قاصد از چاپارخانه قبلی میآورد به چاپارخانه بعدی برسانند.
در زمان صدارت امیر کبیر شخصی به نام شفیع خان چاپارچی باشی از امیر کبیر دستور یافت تا تشکیلات چاپار دولتی را نظم بخشد و امیر کبیر در اوخر سال ۱۲۶۶ دستور ساخت چاپارخانه های جدید در تمام ایالت را داد. از سال ۱۲۶۸ برای ارسال نامه نرخ تصویب شد و تا بیست سال بعد ادامه داشت. بعد از مدتی کتابچه ای نیز تهیه و بین ایالات توزیع شد که در آن صورت چاپارخانه ها و مسافت هر کدام قید شده بود لذا با گرفتن التزام از شفیع خان در اندک زمانی ارسال مراسلات و مکاتبات خصوصی مردم بین مرکز و شهر های مهم شکل گرفته و مرتب شد و مامورین ملزم به اجرای دقیق و صحیح برنامه شدند. از ۱۸۰۰ سال پیش که کاغذ توسط چینی ها ساخته شد، نامه نویسی روی کاغذ و کتاب نویسی پدید آمد و امر نامه نویسی خیلی آسان تر شد.