هدف اصلی و غایی حرفه پزشکی، پرستاری و پیراپزشکی تأمین بهبودی و سلامت بشریت است. تحقق این امر نه تنها از طریق علمی، بلکه از روشهای اخلاقی صحیح و برقراری ارتباط با مددجو، قابل دسترسی میباشد. موضوع نارضایتی، شکایت و دادخواهی بیماران از کادر درمانی به دلیل تخلفات و خطاهای تشخیصی، درمانی و مراقبتی از مسایل مهم و مورد بحث جامعه میباشد که در مراکز پزشکی و حقوقی مورد بحث قرار می گیرد. افزایش حیطه اختیارات و مسئولیت پرستاران نسبت به گذشته ایجاب می نماید که پرستار دارای دانش و مهارت بالایی بوده و توانایی تصمیم گیری داشته باشد. در این صورت پرستاران باید قانون را به عنوان عنصر کلیدی کار خود بشناسند تا در فرآیند تصمیمگیری در موارد حقوقی حمایت و در صورت نیاز محافظت شوند.
آشنایی با قوانین و مقررات و ضوابط حاکم بر حرفه پزشکی، پرستاری و پیراپزشکی از اولویت های برنامه های آموزشی است و از این جهت، حرکت در چارچوب ضوابط و شرح وظایف حرفه ای از اهم اموری است که باید آنان را مورد توجه قرار دهند. قرار گرفتن پرستار در خط مقدم ارتباط با بیمار از جهت زمان و مکان و نوع خدمات ارایه شده، ضرورت قرار گرفتن گروه پرستاری را به عنوان الگوی ارایه اصول اخلاقی نشان می دهد که این موضوع، در اعتلاء و بهبود سلامتی (به ویژه از نظر روانی)، پیشگیری از بیماریها و تسکین درد مددجویان، نقش اولیه و اصلی را ایفا خواهد نمود. از این جهت آشنایی با محتویات قوانین و دستورالعملهای پرستاری و تغییرات آن، می تواند به عنوان راهنما جهت هدایت در برقراری مناسبات حین انجام وظیفه، مد نظر قرار گیرد و مسئولیت های محوله منطبق و سازگار با اخلاق حرفه ای و با کیفیت مطلوب ارایه گردد.
زمانی که پرستاران مطابق با علوم روز پرستاری، خدمات خود را به بیماران ارایه مینمایند بایستی نسبت به ثبت آن و واکنشهایی که بیمار نسبت به درمان و خدمات فوق ارایه می دهد، بدون نگرانی اقدام نمایند تا بدینوسیله بتوانند با دانش پرستاری، به پزشک درمسیر تشخیص و درمان بیماری کمک نمایند. پرستاران و کادر درمانی در هر مقام و موقعیتی در قبال بیمار بطور مستقیم و غیر مستقیم مسئول خطاهای خود می باشند. بنابراین اگر غلفت، عدم مهارت و سهل انگاری آنان در مسیر درمان و مراقبت و یا عدم رعایت نظامات دولتی و موازین پزشکی، باعث خسارت و ضرر بیماران گردد باید به جبران آن بپردازند و از این رهگذر نیز امکان دارد علاوه بر پرداخت جریمه نقدی و یا خسارت مادی محکومیت جزائی نیز پیدا کنند. در نقطه مقابل، چنانچه پرستار، پیراپزشک و … اقدامات درمانی و یا وظایف محوله را مطابق موازین پزشکی و بر اساس دستورالعمل ها و بخشنامه های وزارت تابعه خود و مطابقه با استانداردهای حرفهای کشور انجام داده و یا احساس مسئولیت، حسن نیت و بر اساس اصول اخلاقی عمل نماید، موقعیتی برای طرح شکایت از طرف بیمار باقی نمی ماند و در صورت طرح موضوع شکایت نیز بدون نتیجه خواهد ماند.