زمان شروع پرداخت الکترونیکی در دنیا به سال ۱۹۱۸ میلادی برمیگردد، یعنی هنگامی که بانک های فدرال رزرو امریکا به انتقال وجوه از طریق تلگراف می پرداختند. اینترنت در سال ۱۹۷۰ توسط متخصصین دانشگاهی، به منظور اشتراک دریافت ها، توسعه یافت و تا سال ۱۹۹۳ محبوبیت اینترنت برای عموم و خصوصاُ تجاری که امید به گسترش مشتریانشان داشتند، افزایش پیدا کرد . عواملی که بانکداران را به سمت اینترنت متوجه ساخت عبارت بود از: مواجه شدن با مبالغ هنگفت، مشتریان زیانده و رقابت بین غیر بانکی ها . در سال ۱۹۹۴ ، بانکها شروع به کاوش در اینترنت کردند تابه عنوان یک سیستم تحویل داری پیشنهادی برای محصولات و خدماتشان، از بانکداری اینترنتی استفاده کنند .
این نوع بانک برای هر تراکنشی قیمت کمتری را از بانکهای شعبه دار پیشنهاد کرد. حرکت به سمت بانکداری الکترونیکی در ایران از اوایل دهه ۷۰ آغاز شد وپس ازآن کارت های اعتباری ـ خودپردازها ـ سیستم های گویا و … وارد کشور شد و درسال ۱۳۸۱ سیستم شتاب یا شبکه تبادل اطلاعات بین بانکی ایجاد شد. بانکداری الکترونیکی عبارت است از فراهم آوردن امکاناتی برای کارکنان درجهت افزایش سرعت و کارایی آنها در ارائه خدمات بانکی در محل شعبه و همچنین فرآیندهای بین شعبه ای و بین بانکی در سراسر دنیا و ارائه امکانات سخت افزاری و نرم افزاری به مشتریان که با استفاده از آنها بتوانند بدون نیاز به حضور فیزیکی در بانک ، در هر ساعت از شبانه روز ( ۲۴ ساعته) ازطریق کانال های ارتباطی ایمن و با اطمینان عملیات بانکی دلخواه خود ر ا انجام دهند.